hososs.net

Waarom Noorwegen? 

Waarom verhuist een normaal weldenkend mens naar Noorwegen?
Tja dat vragen we ons ook wel eens af, maar ach, misschien zijn we geen normale weldenkende mensen.

Martin had al sinds zijn eerste vakantie in Noorwegen in 1996 de wens om naar Noorwegen te verhuizen.
Emy wilde sinds 1992 weer terug naar Engeland. Dus dat was een groot probleem.

Emy heeft Martin zo snel mogelijk mee naar Engeland genomen, Martin heeft Emy weer zo snel mogelijk naar Noorwegen meegenomen.
Het werd toch al snel duidelijk dat Martin de droom van Noorwegen niet zou opgeven en Engeland eigenlijk niet bespreekbaar was als toekomstig land. "Nee ik ga geen vijftig jaar terug in de tijd" was het antwoord.

Dus nadat Emy Noorwegen wat beter leerde kennen, Martin's wens echt duidelijk werd en zij het land ook steeds mooier en aantrekkelijker vond, moest er een knoop doorgehakt.

We besloten uiteindelijk na veel gebed en overleg om een plan te maken voor onze emigratie.

Twee vakanties hebben we gebruikt om rond te reizen en te kijken waar we ons thuis zouden voelen. Ondertussen begonnen met Noorse les bij de Noorse Zeemanskerk in Rotterdam, had Emy al in Excel budgetten uitgewerkt en moesten we hard aan het sparen.

Martin besloot ondertussen tot een beroepsverandering en een deel van ons spaargeld werd gebruikt voor de opleiding tot vrachtwagenchauffeur.

Uiteindelijk konden we eind 2004 eindelijk zeggen dat we voldoende taalkennis hadden en genoeg geld voor de verhuizing. In diezelfde periode werd Martin's moeder erg ziek en overleed binnen enkele weken op nog vrij jonge leeftijd. Voor Martin was dit des te meer reden nu zijn droom uit te voeren.

Nu moesten we gaan zoeken naar werk. Veel open sollicitaties, er achteraan bellen en een week naar Noorwegen voor de gesprekken. Uiteindelijk werd het een baan als vrachtwagenchauffeur voor Martin in de plaats waar we graag wilden wonen, Åndalsnes in de provincie Møre og Romsdal. 
Martin kon binnen 6 weken beginnen, dus de verhuizing moest snel geregeld worden! 

Het ging allemaal snel, maar hier hadden we van te voren op gerekend, je kan niet gaan solliciteren en vertellen dat je over drie of vier maanden wel kan komen. Als je een sollicitatie stuurt, moet je direct bereid zijn op korte termijn over te komen. Dus wij wisten precies hoe lang onze opzegtermijnen waren en het verhuisstappenplan inclusief offertes voor verhuismaatschappijen lag al klaar.

Dus het is gelukt!! Eind maart 2005 verhuisden we, na diverse afscheidsfeestjes om tijdelijk bij kennissen op het terrein in een huisje te gaan wonen. Dank zij Ronald en Marja was onze verhuizing een stuk makkelijker dan we dachten. We konden tijdelijk bij hen een huisje huren, onze spullen mochten er opgeslagen staan, waardoor we rustig de tijd hadden om meer definitieve woonruimte te zoeken.

Martin begon begin april bij zijn huidige werkgever en had binnen de kortste keren een vrachtwagenchauffeurvocabulaire. Het was belangrijk voor ons dat we redelijk Noors spraken. We hebben later bij nieuwe collega's gezien hoe moeilijk het was als ze alleen Duits spraken (waren ook Duitsers) en ook klanten hebben het er erg moeilijk mee.

Ondertussen kon het proces van sofi-nummers, auto importeren en verblijfsvergunning in gang gezet worden.
Het was maar goed dat Emy de eerste twee maanden in Noorwegen geen werk had, want dit nam een boel tijd in beslag. 

Eind mei konden we naar onze etage in een rustige buurt van het dorp Åndalsnes zelf verhuizen. We hadden een advertentie in de krant gezet, want huurhuizen die vind je niet zomaar, die zijn goed verstopt in Noorwegen.

Emy begon in juni met een marathonbaan van 7 dagen per week 12 weken lang op de Trollstigen als kioskhoudster. Dat was een interessante ervaring. Een zware ook, voor beiden. Martin werkte doordeweeks op de vrachtwagen en kwam in de weekeinden ook op de Trollstigen helpen. Emy was gewoon elke dag boven op de berg.
Jammer genoeg had Noorwegen dit jaar in deze omgeving een slechte zomer, dus 24 dagen dikke mist en meer dan 20 dagen regen maakten het werk niet zo makkelijk. Maar goed dan weet je weer waarom je thermisch ondergoed nodig hebt!

Eind augustus was het werk op de Trollstigen voor Emy weer afgelopen, maar nu had ze een nieuwe baan als konfirmanten/ belijdeniscatichesanten onderwijzeres. Veertienjarigen begeleiden naar belijdenis, dat is ook een hele belevenis. Wel jammer dat er geen kleine pauze tussen de twee banen zat, nu was het van het ene naar het andere springen. Het is zwaar werk, met weinig beloning, maar dat zijn wel meer banen. Ondertussen gaat ze hier haar derde jaar in, met wederom een contract voor 20%.

Verder kreeg Emy het aanbod tijdelijk op een kinderdagverblijf te komen helpen als een soort tolk/assistent voor twee Nederlandse meisjes om mee te werken aan hun integratie. Dat heeft ze uiteindelijk een jaar gedaan, daarna konden de meiden genoeg Noors om zichzelf te redden.

Ondertussen heeft Martin nu zijn onbepaalde tijd contract gehad en hebben we onze verblijfsvergunning voor de komende vijf jaar. 

Na anderhalf jaar heeft Emy een intensieve cursus gedaan om haar vrachtwagen rijbewijs te halen en reed ze van april 2007 tot het najaar van 2007, één vaste dag in de week en regelmatig inval op de distributiewagen naar Batnfjordsøra en Tingvoll. Het is niet makkelijk om bijvoorbeeld een baan in de administratie te krijgen in dit deel van het land. Er is weinig tot geen doorstroming in deze beroepen en parttime banen zijn er al helemaal weinig. Daarom hebben we de beslissing genomen dat Emy haar groot rijbewijs zou halen. Jammergenoeg kreeg ze problemen met haar knieen en de slijtage bleek zodanig te zijn dat dit werk niet meer mogelijk was.

Daarna boodt de kerk weer een nieuw contract aan, dit keer voor 60%, dus ook het inkomen is eigenlijk al die tijd niet in gevaar gekomen. Het werk bij de kerk bestaat voor een deel uit catecheet en deels uit vervangende dominee. Ze heeft nu ook een goedkeuring van de bischop om te dopen, en het avondmaal uit de delen.

Sociale contacten beginnen we nu te krijgen. Maar de Noren hebben zo'n andere mentaliteit dat het bijna onmogelijk is om echt vrienden te maken. Maar we hebben nu wel een boel kennissen. Martin vindt dit allemaal prima, hij vindt het wel gezellig om bezoek te hebben, maar mist het niet als we elke avond en elk weekend met z'n tweeën zijn. Emy heeft het er wel regelmatig moeilijk mee, maar begint zich er nu in te schikken.

We hebben geen spijt van onze beslissing om te emigreren, maar zijn ons ook bewust van de moeilijke kanten van de verhuizing. Werk voor Emy vinden, opbouwen van een sociale cirkel, het gemis van vrienden en familie in Nederland etc. 

We hebben een aantal oplossingen gevonden om de Nederlandse banden aan te houden, telefoonabonnement waarbij we voor een vaste prijs kunnen bellen zoveel we willen, snelle internet verbinding en een weblog om mensen op te hoogte te houden van wat we doen. Maar ook dan moet het contact van twee kanten komen. We merken dat veel mensen ons weblog lezen, maar niet zelf vertellen wat er in hun leven gebeurt en dat missen we nog wel eens.

In juni 2007 hebben we een huis gekocht in Åndalsnes, we hebben nu het besluit genomen de komende jaren echt hier te blijven. We hebben nu twee extra kamers en kunnen dus ook makkelijker logees ontvangen. We hopen dat we daar ook veel gebruik van kunnen maken.

Dit is ons verhaal!

Emy's kantje

Dit was mijn zoveelste verhuizing, een paar in/naar het buitenland, rest in Nederland.

Verhuizen naar Noorwegen was NIET net als verhuizen vanaf de Veluwe naar de randstad, of als Amsterdams gezin naar Limburg. Zelfs niet hetzelfde als verhuizen naar Engeland.

Verhuizen naar Noorwegen was een onbekend land, onbekende taal en tot op zekere hoogte onbekende cultuur.
Onzekerheid, geen woorden hebben, sommige dingen niet begrijpen omdat je de context niet kent.
Veel meer voorbereiding, hier ook veel meer te regelen, al was het alleen maar de bank en de verblijfsvergunning, de autoverzekering, auto invoeren, nog geen sofi-nummer hebben, niet weten dat je hem daarvoor wel al zou moeten hebben, etc. 
Je een analfabeet voelen om dat je het formulier echt niet begrijpt. Of nu toch echt niet weet wat iemand nou van je wil.

Werk krijgen, maar niet zeker weten of je het wel goed doet, omdat je niet weet hoe het was bij je voorganger.. en je er alleen voor staat. Of een baan krijgen die nog niet bestaat en niemand die weer eens zegt wat ze van je verwachten en je het zelf niet durft te vragen.
Niet mensen hebben die je even kan bellen om te vragen hoe het zit, omdat je de woorden niet kent om het te vragen en nog geen mensen goed genoeg kent om ze lastig te vallen.

Niet weten dat onder de eerste laag van hartelijkheid een zeer afwachtende maatschappij staat, die niet snel beslissingen durft te nemen, de kat uit de boom kijkt en zeer bureaucratisch is. Mensen die je niet snel zullen vertellen wat je moet doen, zelfs niet in advies totdat je het expliciet vraagt.

Maar ook avontuur van het nieuwe, het onbekende, het pionieren, de prachtige natuur, het extreme, het andere.
Weer opnieuw een geldsoort aanleren, na de gulden, pond, euro nu de noorse kroon.
Jezelf ontdekken, waar liggen mijn grenzen, wat kan ik, wat durf ik en waar wil ik zijn?

Waar ik vandaan kom?? ik weet het niet, Europa inderdaad, wereldburger zeker. Duitser zeker niet.... hoewel mijn meisjesnaam soms anders doet vermoeden voor velen.  Zie je me voor Engelse aan, dan doe je me misschien nog het grootste plezier.
Mijn ouders zijn Amsterdammers, echte Nederlanders, mijn God is een Engelsman en mijn vrienden komen van over de hele wereld. Mijn eerste vriendjes waren Australisch, Amerikaans en Engels.. ben gestrand bij mijn Nederlandse Drent en erg gelukkig.
Mijn ene zus is gesetteld in Brabant, de andere gaat twee jaar de oceanen bereizen met een zeilboot.  
Zelf heb ik op allerlei scholen gezeten, van openbaar tot zwaar gereformeerd. 
Wonen in Nederland, Amsterdam, Limburg, Veluwe, Amersfoort, Den Haag, Zoetermeer, Engeland en nu ook Noorwegen.
Wie heeft mij gevormd, wie ben ik, wat ben ik? Waar hoor ik thuis?

Ik ben Emy, mijn huis is waar mijn ventje 's avonds thuis komt en waar mijn boeken staan. 
Mijn grenzen? Vier  verschillende banen, Noorse les, rijbewijs halen en integreren op hetzelfde moment met een man die 60 uur of meer werkt.. Dat is toch wel mijn max.
Ik ben gevormd door alles wat ik heb meegemaakt. Goede periodes zijn diamantjes in de gouden draad, de moeilijke periodes zijn geen gaten, maar de plekken waar de draad gesmeed is.
Verder mag ik sterk staan in mijn geloof in een God die een plan voor mij heeft en weet wat de diepste wensen zijn in mijn hart. (al kan ik die God niet altijd onder de Noren vinden, maar mijn God is dan ook een Engelsman en hier heet de god Traditie)

Heb ik heimwee? Wat is heimwee? Dit vond ik een mooie omschrijving 'Heimwee is een gevoel, een gevoel van verlangen naar iets vertrouwds' . Maar goed, ja ik verlang naar dat gevoel, wat ik had in Nederland, ik wist waar ik aan toe was. Maar was ik daar gelukkig? Ook daar was ik bij tijd en wijlen erg ongelukkig. En ik heb mezelf meegenomen hiernaartoe. 
Dat wat was, is niet meer. Nu ben ik hier, is mijn leven heel anders, beter slechter?
Met mijn verhuizing hierheen, ben ik niet mezelf kwijtgeraakt, niet mijn goede kanten en al helemaal niet mijn zwakheden, die hier misschien nog wel duidelijker uitstaan dan in Nederland. Niet misschien, maar wel zeker, word je juist hier geconfronteerd met je zwakheden. Die worden nog even onder een vergrootglas gezet.
Dit land waar je toch om je te vestigen keihard moet werken, zowel op als buiten het werk, helemaal op elkaar wordt aangewezen en het maar moet redden.
Je leert jezelf en elkaar goed kennen, ook de verborgen gedeeltes. Ook spannend!

Twee jaar later: We hebben nu een huis gekocht, deze plek is van ons. Waarschijnlijk komt er vanaf nu een vast contract voor mijn werk, na drie jaar losse contracten en onzekerheden. Of we blijven? Voor nu in ieder geval wel. Eigenlijk wil ik nu ook niet weg, we kunnen nu aan ons eigen huis werken, iets opbouwen. Maar we weten het niet zeker. nooit. Bidden en vertrouwen en gewoon doorgaan.

© 2008, 4 juni