Weblog Canada Juni 2007 (foto's hier en hier, en hier)

Zondag 20 mei

Over twee weken zitten we al in Canada, spannend hoor. De tickets zijn binnen, de huurauto is geregeld. Vandaag gaan we de eerste overnachting boeken en onze tassen proefpakken.
De begroting is opgemaakt, we hebben zelfs nog een bedrag ”over”.

Op dit weblog hopen we de vakantieverhalen bij te kunnen houden. De laptop gaat mee, samen met de digitale camera's, een extra harde schijf voor de foto's en de mobiel van Martin. Dus daarop zijn we in geval van nood en voor sms-jes te bereiken.

We moeten nog even kijken welke toeristengidsen we meenemen, want om nou alle vier de boeken mee te nemen is ook wel wat veel.

We hebben per persoon twee koffers die maximaal 23 kg mogen wegen, plus handbagage. Het is 1 uur en 50 minuten vliegen van Oslo naar Amsterdam, daar hopen we op een gezellig samenzijn met een paar vriendinnen en van Amsterdam naar Toronto is het ongeveer 8 uur vliegen. Volgens Martin maar 2 uur, maar hij wil nog niets van het tijdsverschil weten. We vliegen met de KLM.

Woensdag 30 mei

Het hotel voor de eerste nacht is geboekt. De kampeertas is ingepakt, nu moeten de laatste wassen gedaan worden en kunnen we vrijdag het laatste inpakken. Gelukkig hebben we een flinke wind in het dal staan en red ik vandaag waarschijnlijk wel drie wassen in de machine en buiten op de molen.

Ondertussen worden de batterijen opgeladen, en de snoeren van de laptop bij elkaar gezocht. Wat een techniek kan een mens verzamelen! Met alles wat we meenemen moeten we nadenken over de stroomtoevoer. In de auto hebben we een omvormer, die is gewoon 12 naar 230v, maar op de camping is het 110v met een andere stekker. Niet alle apparaten kunnen hier tegen.

Dit is ons reisschema

We rijden met de auto vanuit Åndalsnes naar Oslo/Gardermoen en daar zetten we hem op de langparkeerplaats voor drie weken.
Op Schiphol hebben we een afspraak met een paar vriendinnen van Emy

Vrijdag 1 juni

Emy's tas is ingepakt op de toilettas na, maar de tas van Martin is nog angstvallig leeg. Nu ligt de kast wel helemaal vol met schone kleren, dus zou het geen probleem moeten zijn. De papieren liggen klaar, vanavond kunnen we via internet inchecken.
De thermosflessen worden gewassen en ingepakt, het eerste hulp is bijgevuld en nagekeken. Dus nu moet het allemaal goed komen. Vannacht kunnen we nog een paar uurtjes slapen en dan op vakantie!

Zondag 3 juni Foto's

We zijn goed aangekomen in Canada, na een lange reis van 24 uur,hebben heerlijk geslapen in het hotel en reizen vandaag weer verder naar Niagara.......verder nieuws volgt als we wat meer tijd hebben,tja want zelfs in onze vakantie hebben we het druk.

Maandag 4 juni Foto's

Nou eindelijk zitten we in de auto en is er even tijd om te schrijven. Emy doet dit blind typend, anders wordt ze misselijk. 
De reis naar Canada is helemaal goed verlopen. We zijn midden in de nacht opgestaan, zodat we om kwart voor vier in de auto konden stappen. Op internet hadden we gezien dat os vliegtuig opeens 25 minuten eerder zou vertrekken, dus moesten we er natuurlijk ook weer wat eerder zijn. Maar goed, om kwart voor tien reden we Gardermoen op. Emy mocht met een volgeladen bagagekar naar binnen, terwijl Martin de auto op langparkeren zette. We mochten onze vier grote stukken bagage inchecken. Een hele grote rode tas met de tent, slaapzak en kussens 20 kg. Een grote sporttas, met koeltas, pannen, borden de andere slaapzaken en fleecedekens en het grondzeil. En dan voor elk van ons nog een grote koffer met kleding en schoenen van elk zo'n 21 kg. We mochten vier stuks bagage van 23 kg, dus dat ging prima.

Ons vliegtuig naar Amsterdam had uiteindelijk toch weer een kwartier vertraging, dus kwamen we nog op ongeveer de oude tijd op Schiphol aan. Omdat we geen bagage hoeften op te halen liepen we direct naar buiten door uitgang 1, terwijl Carola en Robyn ons met spandoek!!! op stonden te wachten bij uitgang2. Wij hebben hen dus maar verrast van achteren! Brigitte kwam al snel daarna om Peter aan ons voor te stellen. (boodschap aan Peter: je bent goedgekeurd hoor!) Met z'n allen hebben we een paar uurtjes Schiphol onveilig gemaakt. Lekker gegeten en gedronken, Martin witbier en Emy fristi, natuurlijk ok een fricandel speciaal en appeltaart en saucijsje. Martin heeft nog dropdonders gekocht voor de vakantie. Jammergenoeg moesten we rond half vijf al weer afscheid nemen. Het was een gezellige stop op weg naar Canada. Drie vriendinnen die al heel wat met ons gedeeld hebben en er altijd voor ons zijn.

Het inchecken voor Canada ging weer even anders dan de europesche vluchten. De veiligheidscheck gebeurt aan de gate en het duurt allemaal net iets langer, maar toch kon het vliegtuig nog voor de officiele tijd vertrekken. De vluchten met KLM bevallen ons verder wel, we kregen veel meer (gratis) eten en drinken dan bij de SAS en Sterling. Ook onderweg naar Canada werden we goed beziggehouden met onze persoonlijke schermpjes met grote keus aan filmpjes en spelletjes. We keken allebei Roadhogs, Martin keek Casino Royal en Emy Kruistocht in spijkerbroek. 

We kwamen een uur te vroeg aan in Toronto, maar dat uur heb je nodig om door de douane te komen en onze bagage weer terug te krijgen. Natuurlijk waren het zo ongeveer de laatste tassen die van de lopende  band kwamen. De douane was niet zo'n groot probleem, alleen krijg je natuurlijk de vaste rij met vragen op je afgevuurd. Gelukkig mochten we doorlopen nadat we een stempel hadden gekregen in ons paspoort.
Onze auto werd gehuurd bij Alamo/international. We werden eerst niet in het systeem gevonden, maar toen de man op onze achternaam ging zoeken (in plaats van voornaam) werden we toch wel gevonden. In de parkeergarage kregen we een Mazda 5 met Zoom Zoom toegewezen. Martin was in eerste instantie een beetje teleurgesteld in de Japanse auto, maar aangezien hij wel lekker groot is, veel groter dan wat we besteld hadden werd hij toch wel goedgekeurd. Het kenteken is BAMH 956, het is een auto van Februari 2007, grijs, verder niet veel extra's. 

Daarna moesten we ons hotel gaan zoeken, dat duurde gelukkig niet lang. Het was een hotel op een kilometer of 8 van het vliegveld aan de grote weg. We kregen een kamer op de 11de verdieping met een mooi uitzicht. Ondanks de moeheid, want in Noorwegen was het al midden in de nacht, zijn we toch nog even op zoek gegaan naar een winkel voor wat drinken en eten. Dat is wel een verschil met Noorwegen, hier is alles 24 uur per dag open en 7 dagen per week. Maar ja een mens moet ook wel eens uitrusten, dus of dat nou zo goed is, maar wel handig. Maar goed ook wij waren moe en het duurde niet lang voordat we allebei uitgeteld in bed lagen!

Door het tijdsverschil was vooral Emy al vroeg op. We zijn rond half acht gaan ontbijten. Het continental breakfast bleek te bestaan uit een mager croissantje met een wortelmuffin en een bakje fruitsalade. Volgende keer dus maar geen ontbijt er bij bestellen.

We wilden heel graag naar Toronto Airport Christian Fellowship, een kerk waar een grote opleving heeft palatsgevonden in de afgelopen 10 jaar. Het was een interessante dienst, goede muziek, en een goede preek, maar wel erg Amerikaans en het Charismatische waar we niet meer zo aan gewend zijn. 

Rond half 1 reden we richting Niagara, ondertussen was het weer vrij bedrukt, in de 20 graden met een hoge luchtvochtigheid en soms wat regen. Op de Canadese wegen wordt je doodgegooid met bordjes. Het zijn er zoveel, waarbij er heel veel niet van belang zijn voor ons, dat je soms de wel belangrijke bordjes over het hoofd ziet. Omdat Canada officieel tweetalig is, staat dus niet alleen alles in twee talen op de levensmiddelen in de winkel, maar ook op de verkeersborden, nog een reden om in de war te raken. De maximumsnelheid op de Canadese wegen is 100km op de snelweg en 40-60 op de binnenwegen.
We moesten nu onderweg weer een paar keer stoppen, eerst voor lunch, het werd een Pita restaurant. Emy had een falafalpita en Martin een Canadian pizza pita. Wel lekker! Omdat onze kampeeruitrusting nog niet helemaal compleet was, moesten we ook hier een winkel voor zoeken. Op internet hadden we ons al voorbereid en gelezan dat Canadian Tire voor ons de beste winkel was. Hier zijn er heel veel van, die ook op zondag open zijn, dus we slaagden al vrij snel voor een brander, twee stoeltjes en een luchtbed. Op de een of andere manier vonden we nergens een supermarkt totdat we maandag in de USA waren, dus de levensmiddelen die we nodig hadden, kochten we op de camping. Tussen Niagara Falls en Niagara on the lake, vonden we op aanraden van een mevrouw in de toeristeninformatie een leuke camping met goede tentplaatsen. Het weer sleog om naar regen met onweer toen we de tent net hadden staan, maar goed in de tent is het droog.
Gelukkig hadden we ook nog muggenspul gekocht, want het muggenseizoen is hier k aangebroken en binnen een kwartier had Emy al twee muggenbulten.

Om het meeste te maken van ons verblijf, besloten we direct naar de Niagara Falls te rijden. De parkeerplaats koste al 18 Cad (1 Canadese dollar is ongeveer 68 eurocent) Maar goed voor de tweede grootste watervallen in de wereld moest het toch de moeite waard zijn, dachten we. 
Waarschijnlijk zijn we erg verwend in Noorwegen met onze eigen watervallen, want we vonden het eigenlijk allemaal een beetje overdreven. Mooi hoor, maar al dat gedoe eromheen, dat haalt het mooie er toch wel vanaf. nou moeten we ook zeggen, dat we de watervallen zagen in regenweer, misschien is het in het zonnetje met regenbogen er boven wel veel indrukwekkender?

Ondertussen vielen er met enige regelmaat stortbuien met bliksem, dus samen met het vele vocht dat van de watervallen sprong werden we flink nat. We hebben lekker gegeten bij een restaurant met uitzicht op de watervallen. Natuurlijk moesten we ook nog wat souvenirwinkels in. Met onze geschiedenis in de kiosk op de Trollstigen zijn we natuurlijk experts als het over souvenirs gaat!

Voordat we doodmoe naar de tent teruggingen deden we nog een mislukte poging om een supermarkt te vinden, maar goed, dat ging dus niet. Daarom maar snel terug naar de tent om lekker te slapen.
Met het geluid van de stromende regen op de tent sliepen we heerlijk in. Voordeel van de regen was dat het toch wel iets afkoelde 17 graden in plaats van de 24 en iets minder broeierig was. Het was wel gek dat het zo donker was. Dat zijn we helemaal niet meer gewend, warm weer en donker 's avonds dat past gewoon niet samen. Maar we hebben een lampje bij ons, dus dat komt wel goed. Verder zijn we door het tijdsverschil gewoon al vroeg toe aan slapen, dus merken we er minder van.

Maandagmorgen werden we ook weer wakker met het geluid van de stromende regen, dat is dan altijd iets minder, maar goed, na een douche met goed Canadees chloorwater (niet fijn als je je moet scheren) konden we weer in de regen de tent inpakken. Gelukkig zat de routine er nog in bij ons allebei en lag alles snel in de auto. In de USA en Canada is het beter helemaal geen etenswaren in de tent te hebben, omdat dit ongedierte aantrekt. Het schijnt dat stinkdieren graag een bezoekje brengen in je koeltas en die wil je niet laten schrikken! Maar goed, we hadden nog helemaal geen etenswaren, dus tot nu toe geen probleem.

Om negen uur zaten we aan het ontbijt in een een echt amerikaanse stijl restaurantje.  Martin had sandwiches met ei en country fries, gewoon patat bij je ontbijt dus. Emy had fluffy pancakes met maple sirup, echt Canadees. De zuremelkse pannekoeken smaken wel heel anders dan bij ons.

Toen mochten we de brug over in Niagara Falls om de USA binnen te rijden. De aardige douane man vond het grappig dat we naar de Orange County Choppers wilden in NewYorkstate, maar we moesten toch wel een officieel visum halen. De auto werd op een aangewezen plek geparkeerd. Daarna moesten we wachten in een kale wachtkamer, met allemaal andere buitenlanders. Na alle films over deze plekken voelden we ons toch wel een beetje met argwaan bekeken. De douanier die ons hier hielp was van het-ik-kan-niet-lachen slag. Eigenlijk een veredelde kantoorpik, maar dan met pistool en andere indrukwekkende dingen aan zijn riem. Maar goed we beantwoorden alle vragen weer correct, mochten onze wijsvingers in laten scannen en een foto laten maken. 12 dollar armer en een stempel in ons paspoort rijker liepen we weer naar de auto en reden we de USA in. We mogen trouwens de komende drie maanden zo vaak als we willen van Canada naar de USA en andersom. Gelukkig mogen we later deze week dus ook Canada weer in.

Op de snelweg keken we onze ogen uit naar alle prachtige vrachtwagens, allerlei soorten en kleuren, met 1 ding gezamenlijk, namelijk dat ze een neus hebben en erg groot zijn. De reis liep vandaag dan ook neit zo snel. Om de haverklap stoppen op truckstops om foto's te maken en tussendoor ook nog bij een supermarkt stoppen. De supermarkt was ook heeeeeel erg groot, zo groot dat we hem drie keer door moesten om de pindakaas te vinden. Maar gelukkig hadden ze ook een take-away chinees buffet, dus konden we een lekkere warme lunch genieten in de auto. We leren snel, wat betreft drinken weten we nu dat de Noord-Amerikaanse Coca Cola niet lekker is, en de Pepsi hetzelfde smaakt als die bij ons. Koffie in een restaurant is erg slap, maar als je hem zelf maakt smaakt hij precies hetzelfde, ondanks de koffie die we hier hebben gekocht.

Het weer is ondertussen nog steeds wisselend, rond de 20 graden met veel buien en af en toe een vaag zonnetje. Het is in de USA minder broeierig dan het gisteren in Niagara was. We zijn dus van Noorwegen waar het nog helemaal lente was, nu midden in de zomer van midden Noord-Amerika gekomen. Van bloesem naar helemaal groene bomen. Het landschap is interessant, van Canada naar Montgomery (50 km noord van de stad New York) ging het van helemaal plat naar glooiend met stevige heuvels. Veel landbouw, velden en veel stukken met bos. 

We moeten best wel wennen aan het Amerikaanse. Alles is groot, auto's, vrachtwagens, huizen, winkels, wegen, afstanden en de keus die je overal krijgt. Een broodje kaas bestellen is er hier niet bij. Je mag overal over kiezen, de kleur van het brood, de soort kaas, wat je er wel of niet op wil, wat je er wel of niet bij wil en of ze hem moeten voorkauwen. We krijgen overal wel een erg klantvriendelijke service, iedereen wil weten of we vandaag een goede dag hebben en praten met ons alsof ze bij ons op school hebben gezeten.

In de auto was niets te vinden over de soort brandstof die de auto zou gebruiken, dus we hebben bij een benzinepomp gevraagd wat de medewerker dacht dat we nodig zouden hebben. Hij zei 87 octaan, dus daar vertrouwen we maar op. We hebben extra langs-de-weg-service bij de auto afgesloten, dus anders komen ze ons maar halen.

Op de snelweg komen we trouwens langs allerlei interessante plaatsen, varierend van Jerusalem, Damascus tot Windsor

Dinsdag 5 juni Foto's

We zijn nu al kwijt welke dag het is, dus met het vakantie gevoel gaat het goed!

Gisteren wilden we eigenlijk nog het weblog updaten, maar we kwamen geen internetplats meer tegen en deze keer vonden we een camping waar al helemaal geen internet was.

Gisteren zijn we door de Catskils mountains gereden, best een mooie omgeving, maar vooral heel veel bomen. We probeerden in de buurt van Montgomery een camping te vinden. Zowel de camping van de folder als die van de borden langs de weg, bleken onvindbaar, wat we wel vonden, was een regionaal park. Dit is voor Amerikanen en Canadezen het summum van vakantie vieren. Dus dat moesten wij ook uitproberen. Winding hills is het regionale park van Montgomery. Hier is ook een kampeergedeelte bij. We moesten ons registreren bij het botenhuis, maar daar stond een bericht van de parkranger (parkwachter) dat we gewoon een plaatsje konden kiezen, dus zo gezegd, zo gedaan. 

De tent kreeg een mooi plekje midden in het bos. Het weer was ondertussen nog niet veranderd, dus nog steeds veel regen. Midden in een dichtbegroeid bos heeft de tent trouwens ook geen kans van drogen. Het was er erg vochtig. De muggen vonden het ook leuk, net als de ministekertjes. 
Nadat de tent stond hebben we lekker een paar blikjes kippensoep opengemaakt en heerlijk gesmuld. Het was al best wel laat en dus ook al aan het schemeren. 

Na het eten hebben we nog een rondje gelopen, maar het werd al snel zo donker dat we maar naar de tent terug zijn gegaan. Na een bezoekje aan het toiletgebouw zijn we lekker gaan slapen.
Het toiletgebouw op het terrein was redelijk, alleen heel veel insecten en waarschijnlijk nog te vroeg in het seizoen voor schoonmaak. Maar er was wel warm en koud stromend water. 

Toen we in bed lagen, voelde het alsof alles vochtig was. Niet alleen de tent en de lucht buiten, maar ok de slaapzakken en onze hele lichamen. Gelukkig waren we zo moe dat we zo in slaap vielen.
Midden in de nacht werden we weer eens gewekt door een grote regen en onweersbui. Vooral de regen klonk alsof hij zo de tent binnen kwam en we een waterval onder onze voeten hadden of zo. Dat bleek de volgende morgen ook wel een beetje zo te zijn geweest. Onze tent stond ietsje schuin en er was veel water door de tent gelopen. Onze slaaptent heeft een hoge rand, dus natte voeten krijgen we niet zo snel, maar het grondzeil was flink nat. Natuurlijk was de tent ook nog niet droog zo onder de bomen, dus die moest weer nat ingepakt. Na een lekker ontbijt en een douche gedeeld met langpoten en muggen werd de tent weer in de auto gelegd en konden we naar de tweede grote attractie van deze vakantie.

Orange County Choppers, oftewel OCC is een chopper/motorontwerpersbedrijf met winkel in Montgomery, NY. Op discovery is het bedrijf te volgen in het maken van vele Choppers. Martin is een grote fan van dit programma, vandaar de keus om 200 km om te rijden om deze winkel te bezoeken.

We wisten niet precies waar het was, gelukkig zijn ze hier in de USA beter met uithangborden dan in Noorwegen, dus we vonden al snel de OCC werkplaats. Hier zagen we Mikey en de bedrijfsleider net in de OCC helicopter stappen. Best spectaculair.
Hierna gingen we op weg naar de winkel. Hier staan veel van de speciaal ontworpen choppers. Op TV hadden we van de meeste al gezien hoe ze nu in elkaar gezet waren, voor wie en waarom, dus dan ken je de geschiedenis van zo'n chopper. Natuurlijk moesten we ook nog even wat leuke kleren kopen met OCC erop, Martin heeft weer een paar leuke nieuwe kleren!

Daarna hebben we op de parkeerplaats in de volle zon, nog even de tent en het grondzeil gedroogd.

Nu gaan we dit even het internet op gooien, want we hebben internet gevonden!!

Dat was even een onderbreking. Soms moet je even van de gelegenheid gebruik maken. In dit geval reden we een grote parkeerplaats op langs de snelweg die wifi (draadloosinternet) had. Hier hebben we even het voorgaande weblog erop gezet en een praatje gemaakt met mensen die een grote sticker op de auto hadden van "honk if you are Norwegian". Deze mensen waren in de jaren 50 verhuist van Noorwegen naar de USA en vonden het heel erg leuk om ons even te spreken.

Op de snelweg hier is het net alsof je in de jungle bent. Alleen het de eigen overlevingsdrang geldt. We zijn er nog niet achter of de snelheidsborden nou anders geïnterpreteerd moeten worden, of dat onze kilometerteller niet klopt, maar we worden aan alle kanten ingehaald door grote zware vrachtwagens en allerlei andere vervoermiddelen. (en nee, we kijken in de USA echt naar de mijlenteller en in Canada naar de kilometersnelheid). Je hoeft hier niet perse zoveel mogelijk rechts te rijden, en rechts inhalen is ook gewoon toegestaan, dus soms weten we ook even niet meer waar we moeten rijden. Zeker als de wegen weer vijf banen hebben, met links en rechts afslagen. De enige keer dat we nog wel eens een vrachtwagen inhalen is bergop, maar zelfs dan vliegen ze ons nog regelmatig in de staart.

Nu is het alweer een uur of negen 's avonds, we hebben rond vijf uur een camping gevonden in de staat Maine in de USA, in het plaatsje Kennebunkport op de Red Apple camping. Alle plaatsen komen hier met internet stroom en water, dus maken we er even gebruik van.
De laptop is aangesloten op de stroompaal en internet vissen we uit de lucht. Martin heeft alle vrachtwagenfoto's al op zijn forums, maar voor de andere foto's zijn we nu te moe.

Voor vannacht wordt een enkele regenbui verwacht, maar gelukkig geen grote onweersbuien meer, dus nu gaan we lekker slapen!

Hier op de 42ste breedtegraad helemaal in het oosten van de US is het 's avonds erg snel donker, dus het zoeken van het toiletgebouw moest met het hoofdlampje, gelukkig konden we het allemaal wel vinden.

Woensdag 6 juni Foto's

Vannacht heeft het een heel klein beetje geregend, maar gelukkig kwam de zon vanmorgen snel over de bomen en was het zo droog samen met de wind.
Emy was al vroeg op en vermaakte zich met internet en het opzetten van een fotopagina voor deze vakantie, terwijl Martin nog een paar uurtjes sliep. De krant werd ook om 5 uur al bezorgt op onze kampeerplek, dus er was wel wat te doen.

Daarna moesten we het abonnement van Martin's telefoon omzetten. Met het abonnement dat we nu hebben is er geen bereik in Canada, en met de bodprocedure op een huis is dat niet handig. Dus nu een ander abonnement. Geen prepay meer maar gewoon betalen wat je belt plus een vast bedrag. Waarschijnlijk zijn we nog minder kwijt dan eerst. Emy's telefoon is dus waarschijnlijk de komende twee en een halve week niet bereikbaar. 

Rond half tien reden we weer weg, voor vandaag was de eerste geplande stop een winkelcentrum, Maine mall in Portland. Eigenlijk vonden we er niet zoveel aan, wel leuk zoveel winkels hoor, maar niet echt dingen die we wilden hebben. Voor Martin hebben we wel een mooi nieuw T-shirt gekocht. Eigenlijk heeft hij truien nodig, geen T-shirts, maar goed, hij mag er lang mee doen. We hebben in de mall wel lekker geluncht, een japanse teriyaki lunch is het geworden. Ook niet zo lekker als we verwacht hadden, maar ja, we moeten het toch uitproberen.

Hierna reden we de interstate 95 af naar de Canadese grens. Een interstate is een soort supersnelweg, met weinig afslagen en meestal gescheiden wegbanen in de verschillende richtingen. Op een gegeven moment vonden we het wel saai worden.  Soms was de weg bijna leeg, en verder alleen maar bomen langs de weg. Het landschap veranderde langzaam, van kust naar glooiende heuvels en moerassen. Omdat de bomen zo hoog waren, was er een speciaal uitzichtpunt gecreëerd langs de weg voor een berg een stuk verder op, even een heuvel op daar een parkeerplaats en dan weer de lange weg. Het rijden proberen we een beetje te verdelen. Vaak rijdt Emy eerst en daarna Martin. Omdat Emy zo slecht en kort slaapt is ze vaak 's middags moe en dan is het niet fijn om op lange wegen te moeten rijden.

Aan het einde van de middag kwamen we aan in Houlton, Maine, net aan de Canadese grens, hier vonden we een supermarkt voor het avondeten en een camping. "My brothers place" heet de camping. Mooie grasvelden met ruime plekken. Natuurlijk weer op elke plek een picnicktafel en sommige hadden zelfs een afdak erboven. Maar ook weer met veel aanvallende muggen. Dus het werd weer snel tent opzetten en een lange broek aan doen. Het weer was vandaag wel een stuk koeler geworden terwijl we naar het noorden reisden. We begonnen met 25 graden en kwamen hier aan met 16 graden. Ondertussen is het 12 graden en vannacht wordt het nog kouder, dus de fleece-slaapzakken liggen klaar. Tijdens het klaarleggen van de slaapzakken hoorden we een sis-geluid en ja hoor, het luchtbed was lek, naast het ventiel. gelukkig zijn de winkels hier ook 's avonds open, dus bij de wall-mart hebben we een nieuw luchtbed gekocht, de andere moeten we van de week in Canada maar terugbrengen, dit is een productiefout dus het moet geen probleem zijn.

Op dit moment zijn we rondjes aan het rijden door Houlton, Martin wil graag foto's maken van mooie vrachtwagens en hij volgt ze gewoon overal. Ach ja, zo heeft iedereen zijn hobby en de foto's zijn ook nog vaak erg mooi. Zolang de chauffeurs maar geen last van hem hebben!
Emy zit ondertussen het weblog te schrijven. Gisteren hebben we onze 12v naar 220 converter opgeblazen. Hij kreeg een piekstroompje bij het starten van de auto en dat ging niet goed. De zekering van de 12 volt uitgang is ook kapot, maar gelukkig is er nog een uitgang achterin de auto. Vanmorgen hebben we een nieuwe converter gekocht, wel naar 110 volt, maar dat kan de laptop ook hebben, net als de batterij opladers en de tondeuse van Martin. 

Op de camping is er WIFI dus kunnen we de boel weer op internet zetten. Maar eerst het nieuwe luchtbed oppompen en het bed weer opmaken. 

Donderdag 7 juni   Foto's

GROOT NIEUWS WE HEBBEN EEN HUIS GEKOCHT!!!!!! (maar lees eerst rustig verder)

Gisteren waren we rond negen uur al naar bed gegaan, het was koud en al donker en dan is een bedje met fleeceslaapzakken heerlijk warm. Om half twaalf kwamen de buren terug van een avondje met bier, die gingen met veel lawaai naar bed. Daarna mochten wij ook weer slapen.
Vanmorgen waren we alweer vroeg op, om half acht zaten we te ontbijten in het zonnetje voor de tent. De wind was nog wel koud maar in de zon was het lekker.

Om half negen USA tijd en half tien Canadese tijd gingen we weer de grens met Canada over. We kregen weer een vast rijtje met vragen en mochten zonder problemen Canada in, nadat ze eindelijk het stempeltje had gevonden onder het immigratiebriefje van de USA.

We zijn eerst naar Hartland, hier is de langste overdekte brug van de wereld. Best wel leuk om doorheen te rijden. Deze omgeving staat trouwens bekend om de overdekte bruggen. De film "Bridges of Madison County" kennen velen misschien wel, hier staat zo'n brug ook centraal. 

Toen reden we midden op de TransCanadian highway 2 en de telefoon van Martin begon te rinkelen. Het bleek de makelaar te zijn, zij feliciteerde ons met ons huis!!! Dus het bod dat we uitgebracht hadden vorige week is geaccepteerd. Er was best wel wat interesse getoond bij de bezichtiging, maar niemand die over ons  bod heen wilde gaan of kon gaan. Waarschijnlijk was ons geluk dat er drie huizen tegelijk een bezichtiging hadden, een bod moet dan tot 24 uur na de laatste bezichtiging staan. Dat was dus vanavond 7 uur Noorse tijd. We zijn nog een beetje beduusd, maar moeten nu snel gaan nadenken over wat we allemaal moeten doen en regelen. Morgen maar eerst de bank bellen voor de hypotheek! Ze hebben wel toestemming gegeven om te bieden, maar al het papierwerk moet nog geregeld worden. Misschien dat het nieuws straks echt tot ons doordrinkt, maar goed, hier zijn nog wat foto's van het huis. 

Emy's moeder heeft vandaag tijdens een vier uur durende operatie een soort pacemaker gekregen. Nadat de operatie de vorige keer na een paar uur was afgebroken was het nu wel erg spannend! Gelukkig is alles goed gegaan. Morgen wordt alles getest en dan mag ze waarschijnlijk het weekend naar huis.

Rond drie uur waren we bij een grote truckstop bij Moncton, hier moesten natuurlijk weer wat foto's gemaakt worden. Ook was hier een zogenaamde mobiele kapel, hier hadden we op een DVD over trucken in de USA wel eens wat over gehoord, dus we zijn gezellig op bezoek geweest, nog wat gepraat met een trucker en zijn vrouw en met de pastor van de kapel. Morgen zien we ze waarschijnlijk ook op de truckshow waar we naar toe gaan.

We waren op zoek naar een camping met WIFi, zodat we even konden internetten en dingen voor het huis uitzoeken. Rond kwart voor vijf reden we een camping op, maar daar hadden ze geen internet, maar de mevrouw belde snel voor ons naar een andere camping in de buurt en daar konden we precies binnenrijden voor de receptie dicht ging. De mevrouw hier stond al klaar met WIFI registratie en kampeerplek, zodat zij weg kon en wij onze tent op konden zetten.
Het weer is wat warmer geworden, hoewel de wind nog flink koud is. Vannacht schijnt het net als de afgelopen nacht weer 5 graden te worden, dus lekker onder de dekens.

Nadat de tent stond zijn we nog even boodschapjes wezen doen en daarna lekker uit eten samen. Boston Pizza, hier had Martin spareribs en Emy een pastaschotel met 7 soorten kaas. Daarna weer terug naar de tent.

Nu zitten we muggen te verjagen voor de tent, terwijl we een internet verbinding hebben. Nu nog even wat foto's opladen en dan zijn jullie weer bij. Morgen hebben we een drukke dag met de Atlantic truckshow hier in Moncton.

Vrijdag 8 juni  Foto's

Het muggenvolk in Canada is nog agressiever dan in de USA. Ze prikken hier gewoon door je kleding heen en zelfs  10%deet schrikt ze niet af. Vooral als de zon achter de bomen verdwijnt wordt het uitkijken geblazen.

Vanmorgen hebben we heerlijk uitgeslapen, we werden allebei pas rond acht uur wakker, echt een eerste keer tijdens deze vakantie. Maar wel hel erg fijn.

We hebben meteen met de bank gebeld, de dag na de vakantie hebben we een afspraak om de hypotheek rond te maken, volgens de bank helemaal geen probleem, gezien het feit dat het huis ook door hun eigen makelaar verkocht was. In gedachten zijn we al bezig met de inrichting. Gelukkig hadden we de prospectus van het huis mee, dus kunnen we nog kijken hoe groot de kamers zijn en zo.

Rond half tien reden we de camping af naar het Coliseum, een groot ijshockeypaleis waar de truckshow gehouden werd. Op de parkeerplaats stonden al een heleboel mooie vrachtwagens, mar binnen was leuker omdat we nu ook de kans kregen om in de vrachtwagens te gaan kijken. Deze vrachtwagens zijn echt een stuk groter dan die waar wij normaal in rijden. Vaak zit er een dinette in en een groot bovenbed, koelkast, soms ook nog een waterbakje en magnetron, meestal ook een TV en kledingkast. Heel erg luxe, maar als je weet dat truckers hier vaak weken aan elkaar van huis zijn, toch ook wel noodzaak. Als ze in Europa ook zulke luxe cabines hadden, zouden we ook wel lange afstanden willen gaan doen.

Maar wat ons wel opviel, was dat de afwerking van veel vrachtwagens heel slecht is. Bij een Mack, die toch wel heel bekend zijn, lopen de kabels over het dashbord. Bij de International liepen de groene snoeren voor de richtingaanwijzer langs de stuurkolom. Alleen op de Volvo's hadden we niets aan te merken, mooi afgewerkt, net dat stukje (europesche) service.

We hebben ook nog allerlei leuke dingetjes meegenomen op de show, speltjes van Volvo en Western star, sleutelhanger van Volvo, pennen van Meck, sleutelkoord van International en nog wat folders met mooie plaatjes.

Op de show trokken we bekijks met onze T-shirts. We hebben allebei een T-shirt met erop "Norwegian truckdriver" en dan vragen ze nog waar we vandaan komen. Ook wel leuke gesprekjes. Martin heeft aantrekkingskracht voor journalisten. Gisteren al een journalist van de radio terwijl hij foto's aan het maken was op een truckstop en nu eentje van de plaatselijke krant terwijl we een mooie Amerikaanse Volvo aan het bewonderen waren. Morgen maar eens in de lokale kranten kijken!

Na de truckshow zijn we nog even het centrum van Moncton in gegaan. Maar rondom Moncton en langs de hoofdwegen is het de ene eetplaats na de andere, en af en toe een cluster met grote winkels, maar in het centrum is het niet echt gezellig, ook nog meer eet en drinkgelegenheden, maar niet echt een centrum zoals wij dat in Europa kennen. De winkels zijn hier ook zo ontzettend groot, daar kan een Noorse supermarkt in leren dansen. Martin vindt dat Emy nu wel genoeg winkels heeft gezien (Emy ook wel trouwens) maar dat het ook niet zoveel zin heeft, ze koopt toch niet veel, er is zoveel keus dat ze niet meer kan kiezen. Vandaag met kiezen voor avondeten was het weer eens zover. Dus heeft Martin gekozen voor pasta met varkensfilet. Natuurlijk kunnen we op onze eenpitsbrander ook niet zoveel maken, maar ook dan is er nog genoeg wat wel kan. Gisteren met het uitkiezen van een koekje bij de koffie was het ook al een probleem. Maar goed, wel gelukt.

Vandaag hebben we bij de Dairy Queen geluncht, Martin had een baconburger menuutje en Emy Poutina, een frans-canadees gerecht van patatjes overgoten met kaas en een soort bruine saus, best wel lekker. Daarna moesten we natuurlijk nog een ijsje uitzoeken bij de Dairy Queen, want om hun ijs staan ze bekend! Natuurlijk zijn er dan ook weer een heleboel keuzes te maken, Martin had een Karamel soort flurry en Emy iets met cookiedough. Lekker ijs hoor!

Rond vijf uur waren we weer op de camping, we hebben heerlijk in het zonnetje gezeten tot een uur of half acht, daarna verdween de zon achter de bomen en kwamen de muggen ons weer opzoeken. 

Rond een uur of negen zijn we maar een stukje gaan rijden om te ontsnappen aan de muggen en no even wat mooie vrachtwagens te zien.

Op de camping is het ondertussen een stukje drukker geworden, er staat nu een hele rij met supergrote fifth wheelers en campers en caravans. Veel van mensen die er het hele land mee doorreizen, vaak gepensioneerden, maar ook wel jonge gezinnen. Het zijn echt van de hele ongelooflijk grote gevallen, waarbij wij ons afvragen hoeveel benzine ze hiermee wel niet verbruiken, wat het zou kosten en waarom ze nadat ze zoveel geld uitgeven voor zo'n ding ze niet een paar extra rijlessen nemen, zodat ze ook er mee achteruit kunnen. De meeste staan op zogenaamde pull-through plaatsen, waar ze aan de ene kant de plek oprijden en aan de andere kant er weer uitkunnen. En dat alles staat op grind of asfalt Op ons tent-zonder-electra veldje is nu ook een tent bijgekomen, maar de meeste kiezen ook met hun tent voor stroom. Wij zouden ook voor stroom kunnen kiezen, maar de stroom voor de computer halen we wel uit de auto. Maar de campings selecteren we dus wel op draadloos internet faciliteiten!

Morgen maken we waarschijnlijk een pagina met de truckfoto's van Martin.

Zaterdag 9 juni  Foto's

We waren vanmorgen weer lekker op dreef met uitslapen. We zijn nu elke keer rond achten wakker. Dan is het nog een heel ochtendritueel met douchen, ontbijt, tent opruimen en afbreken voordat we weg rijden. Maar vanmorgen stonden we rond 9 uur voor een grote Christelijk boekwinkel. We hebben heerlijk geneusd en mooie boeken gezien. Ook heel veel andere dingen, wandkleedjes, beeldjes, glitters, speelgoed etc.

We namen de snelweg 1 naar het zuiden. Omdat het zaterdag was merkten we toch wel een ander soort verkeer. Bij Sussex zijn we gestopt bij een truckstop. Emy heeft hier haar moeder even fijn gebeld. Ze was al weer thuis uit het ziekenhuis en moet het nu nog een tijdje heel erg rustig an doen, maar thuis zijn is een stuk beter dan het ziekenhuis. Over twee weken wordt de pacemaker nog een keer gecontroleerd en dan moet hij gewoon zijn werk gaan doen.

Wij zijn doorgereden naar St Andrews by the sea, een plaatsje op een schiereiland in het zuiden van New Brunswick. We waren hier rond een uur of 1 dus konden we rustig de tent opzetten en het dorpje nog even verkennen. Dit is 1 van de eerste dorpjes met een echt historisch centrum. Wel een echt toeristen plaatje, maar dat is ook wel eens gezellig.

De camping viel ons een beetje tegen. We hadden een mooie camping gezien met plaatsen uitkijkend op de oceaan. Maar die plaatsen waren alleen voor grote RV's/campers van het formaat bus en groter. Wij als tentkampeerders worden vaak ergens in een hoekje geduwd op campings. Het lijkt wel een sport om mooie open terreinen te hebben voor campers en caravans en dan de meest beboste hoekjes te bewaren voor tenten. Het liefst ook nog op de langste afstand van de WC's. Terwijl juist de tenten een rechte ondergrond nodig hebben en geen WC in de tent hebben. We betalen dan ook wel minder, maar voor 2 dollar meer wil ik wel aan de zeekant staan. Ook is de draadloze internet verbinding tussen de bomen op de tentafdeling meestal erg zwak. Dat leidt dan weer tot taferelen waar we met de auto voor de receptie moeten gaan staan om goed te kunnen internetten. het liefst wanneer het al donker is, want dan zien we het beeldscherm beter. Maar het zou toch leuker zijn om dit gezellig met de muggen voor de tent te doen.

Rond half vier reden we richting St Stephens. Hier wonen Connie en Wim met hun twee dochters. Zij zijn twee en een half jaar geleden uit de randstad vertrokken om een nieuw leven op te bouwen in Canada. Ze zijn nu gesetteld, hebben een permanente verblijfsvergunning, een mooi huis en een eigen vrachtwagen/trekker. Daarnaast hebben ze ook twee mooie honden.

We hebben gezellig gepraat, verhalen uitgewisseld, heerlijk gegeten en het erg laat gemaakt. Het was dus erg gezellig. De dochters beginnen een leuk accent te krijgen, ze praten heel veel Engels en hebben dan op school ook nog veel les in het Frans, want dit is een tweetalige provincie. Erg knap dat ze het dan ook nog heel goed doen op school, daar mogen Wim en Connie erg trots op zijn. Trouwens op zichzelf ook, want binnen twee jaar een eigen bedrijf opstarten en er dan van kunnen leven is ook heel knap!

Het kriebelt bij ons ook wel hoor, dat Canada, maar we hebben ook wel onze twijfels of het voor ons goed zou zijn. Voorlopig richten we ons de komende paar jaar op Åndalsnes en ons nieuwe huisje. Maar we zeggen nooit nooit! Als je eenmaal buiten Nederland woont, ben je geen Nederlander meer, Noren zijn we ook niet, worden we waarschijnlijk ook nooit, dus dan ben je een beetje wereldburger en staat de hele wereld voor je open. Bijna overal zijn wel vrachtwagenchauffeurs nodig, dus dat is het probleem niet. We kunnen in de toekomst dus nog alle kanten op.

Over ons nieuwe huisje zijn we ook elke keer een beetje aan het nadenken. We hebben nog wel wat dingen nodig, zoals grasmaaier, kantklipper, hark, trapje m het dak op te klimmen etc. Als het goed is staat er een droogkast in het huis en de kasten, houtkachel en plafonnières blijven ook gewoon hangen. We hebben zelf ook nog een paar dozen met lampen, want in Nederland liet je die natuurlijk niet achter in je huis. Maar goed we zitten nu ook prima in ons tentje en zoveel kunnen we hiervandaan nog niet regelen.

We gingen pas rond half twaalf bij Wim en Connie weg, dus het was alweer laat voordat we op de camping kwamen, maar ach, het is vakantie en het was heel gezellig!.

Zondag 10 juni Foto's

Vanmorgen werden we rond kwart over zeven gewekt door een groep motoren die een paar rondjes over de camping reed, hierna konden we niet meer goed slapen, dus zijn we maar opgestaan.

Eigenlijk wilden we een dag langer in St Andrews blijven om nog een walvissafari te doen, maar de walvissen zijn nog niet zo ver noordelijk gekomen, pas deze week waren ze bij masachusets gezien, dus het was nog te vroeg. Dus dan maar andere natuur attracties opzoekn.

We wilden naar een Anglikaanse kerk en net buiten St Andrews was er een klein kerkje met een dienst om 9.30 uur. Het bleek een kerkje te zijn met veel gepensioneerden die hier de zomer zijn en in de winter op de bahama's zitten of andere tropische oorden. Maar het was wel een fijne dienst, bekende liturgie, bekende liederen en een goede preek.

Na de dienst reden we weer de snelweg 1 op naar het noorden. Net na St John's hebben we weer een pauze gehouden, hier hebben we het internet weer opgezocht bij een truckstop en kon Martin eindelijk zijn foto's opsturen voor de competitie van de week en ook op zijn gewone forums. Hierna hebben we van passagiersstoel gewisseld en is Martin gaan rijden, zodat Emy het weblog bij kon werken. Martin's truckfotopagina volgt hopelijk snel, we hebben nu even een paar dagen zonder goede verbinding gezeten.

In de middag gingen we naar Hopewell Rocks, een deel van de Fundy trail aan de Fundy Baai. Hier zijn door eb en vloed mooie rotsen gevormd waar je met eb tussendoor kan lopen. Het was vandaag om 14.42 eb, en je kan er dan nog een paar uur na ook lopen, dus hoefden we ons niet te haasten. De weg ernaar toe was erg mooi, door het Fundy Nationaal park. Mooi uitzicht over de baai en naar Nova Scotia aan de andere kant. We komen regelmatig aan de praat met Canadezen. Best wel leuk. Martin had vandaag een John Deere T-shirt aan (tractor merk) en kreeg dus regelmatig de vraag of hij ook een tractor had. Grappig is dat Canadezen "eh" zeggen achter elke zin, vooral als je erop gaat letten hoor je het hel erg vaak, alleen jammer dat je de draad van het verhaal ook kwijtraakt als je erop gaat letten.
Ze vinden het allemaal wel fantastisch dat we helemaal uit Noorwegen hiernaartoe komen, maar vragen zich wel af wat we hier dan komen doen. 

Hopewell Rocks is een verzameling zogenaamde bloempotrotsen. Het zou een uniek iets zijn op de wereld, maar daar zijn wij nog niet zo zeker van. Het was in ieder geval leuk om overal de "gevaar" bordjes te zien hangen en de voor-geasfalteerde paden te bewandelen. Op de foto's kunnen jullie ook meekijken.

Oh nog even een weetje om het thuisfront gerust te stellen, ja er lopen hier in New Brunswick ook zwarte beren rond, maar we bewaren geen eten in de tent, dus geen gevaar!

Het is nog vroeg in het seizoen, dus de andere toeristen zijn voornamelijk gepensioneerde Amerikanen en Canadezen en de normale groepen met Japanners die je overal ter wereld tegenkomt.  Tent kampeerders waren er dit weekend wat meer, maar nu, zondag avond is dat ook al weer veel minder.

We zijn vanavond weer tot Moncton gekomen, dus maar weer op dezelfde camping aangemeld als we gisteren vertrokken waren. Hier weten we zeker hoe alles werkt en kunnen we morgen op tijd naar Nova Scotia vertrekken. Onderweg hebben we bij Dairy Queen gegeten, Martin is op de een of andere manier fan geworden van deze zaak, of het zijn de lekkere ijsjes die je er na je eten kan kopen?

Maar goed de tent staat weer, alleen het brood is op, maar dan halen we dat morgenochtend wel weer, we hebben in ieder geval genoeg water, want ook dat moet je hier kopen.

Op de camping kwam ook een georganiseerde camperreis binnen, 8 van die grote busformaat campers met bijna allemaal nog een grote auto er achter en een grote oranje sticker met nummer vier op de voorruit. En natuurlijk allemaal op "pull-thru" plekken, zodat er geen achteruit rijden meer nodig is.

Maandag 11 juni Foto's

Vandaag is Martin jarig! Emy had gisteren onder Martin's neus nog een kaart geschreven, maar dat had hij niet gemerkt, dus die viel in goede aarde. 
Buiten het feit dat het brood op was, wilde Martin graag ontbijten bij Tim Hortons, een grote koffierestaurant keten hier in Canada. Dus nadat de tent ingepakt was en alles opgeruimt reden we naar Tim Hortons. Hier hebben we lekker ontbeten met Koffie en een broodje. 
Emy reed vandaag verder de hele dag, zodat Martin een echte vrije dag had. 

We reden vandaag weer een groot gedeelte snelweg, van Moncton op de Trans Canada 2 en de 102 naar Halifax, een mooie route, maar omdat het een regendag was, hebben we er niet zoveel van gezien.

Wat we wel iedereen willen aanraden die naar zowel Canada als Noorwegen wil, is dat ze voor zichzelf bedenken wat ze willen, het is of Canada en luxe en brede wegen, of Noorwegen met smalle wegen, echt kamperen, maar met de mooiste natuur. We merken dat we echt verwend zijn in onze Noorse natuur. watervallen, bergen, rotsen, meren en zee en fjorden. Hier is het erg mooi, maar het haalt het niet bij de Noorse natuur. Aan de andere kant heb je hier wel alle luxe die je je maar kan wensen, mooie campings, goede wegen, grote supermarkten etc.

In Halifax vonden we in de stromende regen onze camping, Koa Halifax-west. Natuurlijk weer geselecteerd op wifi verbinding, maar ook op het feit dat de KOA campings goed bekend staan.
We kregen een plekje toegewezen waar de grond nog redelijk droog was na een lange dag regen en niet al te ver van het toiletgebouw. De douches zijn hier weer gratis, dus dat is lekker met het natte weer.

Er stond nog wel een bobcat traktor op de oprit van ons plekje, mar Martin wist de auto er zo langs te rijden. Het ging precies met een paar centimeter aan beide kanten van de spiegels.

We moesten nog even wachten totdat de ergte buien over waren, de tent hebben we toen maar opgezet in de motregen. Gelukkig zijn we er steeds sneller mee.

Na iets meer dan een week, begonnen we een beetje door onze favoriete kleren te raken, de handdoeken waren vies en we hadden dus een wasmachine nodig. Gelukkig hadden ze die hier ook. Twee wassen draaiden tegelijkertijd en gingen daarna tegelijkertijd in de droger, binnen anderhalf uur lag alles opgevouwen weer in de tent. Deze Noord-Amerikaanse wasmachines doen niet aan allerlei verschillende programma's. Het enige waar je uit kan kiezen is de temperatuur, warm, gemiddeld of koud en dan zijn ze binnen 27 minuten klaar. De droger deed er ook maar 40 minuten over. 

Nadat de kleren weer schoon waren konden we op zoek naar ons avondeten, Martin had gezegd dat hij graag pizza wilde eten, dat had hij al anderhalve week niet gehad, dus dat hebben we gedaan, bij Eastside Mario op Bayers park. Er zijn hier overal van die winkelgebieden, een soort industrieterreinen gevuld met winkels en dan zitten er ook heel veel eetgelegenheden bij.

Voordat we ons eten konden gaan kopen moesten we voor de tweede keer deze vakantie doucheschuim voor Martin kopen. Hij vergeet het namelijk steeds onder de douche. Wel een nadeel van de vakantie dat je elke keer op een andere plek moet douchen en je niet overal doucheschuim van de camping krijgt. Maar goed, dit is ook een methode om verschillende soorten doucheschuim uit te proberen.

We bestelden eerst een voorgerechtje, en daarna een pizza met z'n tweeën. Natuurlijk was het oog weer groter dan de maag, dus kregen we het niet op. De ober bood direct aan om de restjes in te pakken, maar koude Barbecue pizza op de camping trok ons niet zo aan. Omdat het nog redelijk vroeg was, hebben we een rondje door Halifax gereden, het is een voor deze omgeving grote stad met twee containerhavens. Verder een centrum deels uit 1750 en deels uit deze eeuw, dus oude en nieuwe gebouwen door elkaar. Maar omdat het nog steeds regende zijn we maar niet lekker rond gaan wandelen om de stad te bekijken. Wel vonden we een outdoor winkel met een erg groot assortiment. Hier vonden we eindelijk, na twee jaar zoeken een tarp. Dat is een stuk tentzeil die je tussen de bomen kan spannen, of op een tentstok kon zetten, om een extra overkapping te maken. Na deze aankoop zijn we rustig weer door de nog steeds stromende regen terug naar de camping gegaan. 

Martin ging nog even zijn foto's op internet zitten en Emy nam nog even een douche, daarna gingen we lekker slapen met het geluid van de regen op het dak.

Dinsdag 12 juni Foto's

Vannacht werden we allebei een aantal keer wakker van de grote regenbuien. Gisteren hadden we al een extra water kanaaltje gegraven van de tent weg, dus de tent was mooi droog. Ook door de voortent liepen nu geen beekjes, zoals we laatst wel een keer hadden. 

We ontbeten deze keer weer lekker naast de tent. Het was nog wel wat mistig buiten, met af en toe een paar druppels, maar echt regenen deed het niet meer. We kregen gezelschap van een eekhoortje dat van Martin een heleboel brood kreeg. Knap zoals die beestjes alles in hun pootjes houden. Nu weten we ook waar het vreemde geluid vandaan kwam wat we vaak hoorden, een soort geratel met klikjes. We dachten eerst dat het een vogel was, maar het is juist de eekhoorn die het doet om de vogels weg te jagen.

De Bobcat was nog niet weggehaald, en door de regen was het erg nat op ons plekje, de auto stond wat moeilijk op een steen en een boomstronk, dus we wisten niet zeker of we hem wel de weg op zouden krijgen. Maar met enige moeite lukte het toch.

We maakten vanmorgen eerst een stop bij een grote Christelijke boekwinkel op het zelfde winkelterrein als we gisteren al geweest waren. Gisteren hadden we hem niet gezien, maar gisteravond hadden we hem wel op internet gevonden.

In Halifax zelf zijn we naar pier 21 geweest, dit is net zo iets als Ellis Island in New York, een immigranten ingang in het land. Hier zijn tussen 1920 en 1971 meer dan een miljoen mensen het land binnengekomen. Heel indrukwekkend om te zien en te horen. Er was een mooie tentoonstelling gemaakt en er werd een film vertoond.

Hierna zijn we rustig door Halifax heen gelopen, in een winkelcentrumpje op een foodcourt hebben we dit keer Indiaas gegeten, het was heerlijk, maar erg heet!  Pas na een uur of zo, kregen we onze smaak weer terug.

Hierna zijn we op zoek gegaan naar de begraafplaats waar veel slachtoffers van de Titanic begraven liggen, maar die hebben we niet gevonden. Sowieso staat er hier maar heel weinig aangegeven.

Voordat we weer naar de tent gingen hebben we voor het avondeten wat soep en salade gehaald, en een yoghurtje als toetje.

Nu zitten we heerlijk bij de tent in onze stoeltjes, Martin heeft een zak hout gekocht en leeft zich goed uit op ons houtvuurtje. Op het gasbrandertje staat ons water te koken voor thee en koffie en we hebben "Wagonwheels" bij de koffie, dus het ontbreekt ons aan niets. 

Voor op het hout hebben we speciaal poeder dat mooie kleurtjes geeft, we hebben dus nu vlammen die groen en blauw en oranje zijn.

Het weer was wel droog, maar nog best fris met ongeveer 15 graden. Morgen wordt het weer iets warmer, en is er minder kans op regen. We willen dan naar Lunenburg. De tent laten we gewon hier staan op de camping, we kunnen dan een mooi rondje rijden en de tent kan weer goed opdrogen.

Ook nog even iets over de Canadese toiletten. Volgens mij is de uitvinder van de bidet in Canada geweest en bedacht toen dat je die grote lage toiletten ook op een andere manier kon gebruiken. Ze zijn vaak laag, net alsof je op een kindertoilet zit, maar dan heel erg vol met water. Als je doortrekt hoor je vaak een rommelend geluid onder de grond, waarna al het water verdwijnt en pas later vult het toilet zich weer. Het WC papier is heel dun, dus daar moet je vaak ook veel van hebben, maar wel voorzichtig aan de rol trekken, want het is niet voorgeperforeerd en zo teer dat het zo scheurt. Om door te trekken zit er vaak een stuk ijzer direct op de waterleiding, dus niet altijd een waterreservoir. 
Verder hebben ze het hier niet zo op privacy, want tussen de deur van de toiletten en het kozijn zitten vaak meerdere millimeters tot een centimeter ruimte. Handig als je wil weten of er iemand op het toilet zit, maar niet zo rustig als je er zelf op zit. Meestal zijn ze wel goed schoon.

Het leven kan dan op veel vlakken hetzelfde zijn, het zijn vaak de kleine verschillen die het interessant maken. We genieten in ieder geval van onze vakantie en zijn ook heel blij dat we met de tent zijn, want ondanks de regen kom je zo wel het meeste buiten en zie je ook het beste hoe de Canadezen leven.

We zijn nog steeds niet uit over de kleur van de slaapkamer in het nieuwe huis, maar we hebben nog een stuk vakantie over, we zijn nog niet op de helft.

Woensdag 13 juni Foto's

Vanmorgen hebben we lekker rustig aan gedaan. Martin is continue alles kwijt dat hij nodig heeft, vraagt dan aan Emy waar het is. Emy vertelt dan dat het al anderhalve week op een vaste plek in de auto ligt en waar hij het kan vinden. Martin zoekt het op en bergt het dan consequent op een heel andere plek weer op. Gelukkig moeten we elke keer als de tent weer in de auto gaat alles weer opnieuw opruimen, dus krijgt het weer zijn vaste stek terug. maar vandaag bleef de tent voor de derde achtereenvolgende dag op zijn plekje staan. Pas morgen gaan we weer opbreken. 

Na een ontbijtje gingen we op weg voor een rit langs de kust van de atlantische oceaan. Hier liggen allerlei pittoreske dorpjes en wegen. De route heette de "Lighthouse route" en als eerste kwamen we bij Peggy's Cove, dit kleine gehucht heeft veertig inwoners en de meest gefotografeerde vuurtoren van de Canadese kust. Om dit record te bewaren moesten we er natuurlijk ook een foto van nemen. het is een klein nog werkend vissersdorpje, met natuurlijk weer een aantal toeristenwinkels.

Na Peggy's Cove reden we weer verder. Emy was ondertussen door het kijken naar de golven al misselijk geworden en reed dus verder.

Lunenburg was de volgende plaats van bestemming, dit is een dorpje met Unesco status. Het centrum bestaat uit allerlei woningen van de laatste drie eeuwen, nog redelijk in originele staat.  Het is een gezellig plaatsje en we hebben er lekker rondgewandeld. Onze lunch hebben we in de oude gevangenis gegeten. De tralies zaten gelukkig niet meer voor de ramen, alhoewel achter ons tafeltje er nog wel een paar zaten. 
We bezochten het lokale visserij museum, met heel veel informatie over vissen, schepen en verschillende soorten visvangst. Hier in Lunenburg zijn de Blue Nose en de Blue Nose II gebouwt en zijn ook best wel wat leuke dingen van deze schepen te zien.

tijdens de oorlog hadden de Noren een legerbasis in Lunenburg, daar was ook nog een gedeelte aan gewijd. Ze hielden ook hier hun traditionele optocht op 17 mei.

Na onze wandeling was het al weer een uur of vier en gingen we terug naar Halifax, onderweg kwamen we bij een winkelcentrum nog een grote maten winkel tegen voor Emy en hebben we wat nieuwe leuke kleren gekocht. Daarna een lekker stukje vlees voor het avondeten, we hadden nog aardappelsalade van gisteren en de toetjes die we gisteren vergeten waren , dus een lekkere maaltijd.

Tijdens het koken ging Martin weer een kampvuur opzetten, heerlijk om op die manier de muggen kwijt te zijn en lekker warm te zijn. Het was vandaag 13 graden met af en toe een miezer en of regenbui. Morgen wordt het weer rond de 20 en het weekend helemaal zonnig en goed warm.

Donderdag 14 juni Foto's

Op het weer hadden we ons nog wat verkeken. Het werd weer een frisse dag, wel het grootste gedeelte droog, maar nog maar 12-14 graden, jassen aan dus.

Vanmorgen waren we allebei op tijd wakker, nog voor de wekker die voor kwart over zeven stond. Er ging nog een autoalarm af en in de leegstaande halfingezakte vouwwagen op de plek naast ons, hoorden we een vreemde pieptoon de hele tijd. Maar goed, we zijn lekker gaan douchen en opruimen. Het motregende, dus de tent was weer lekker nat.

Ontbijt hebben we in de auto gedaan vandaag, de meeste dagen deden we het gewoon buiten, maar nu maar onderweg. Bij het inpakken zagen we dat er toch nog een riviertje onder de tent had doorgelopen, maar nu onder de slaaptent. Ach nat was de tent toch al!

Rond negen uur reden we weg met de hele boel weer in de auto. Via Truro en New Glasgow over de 102, de 104 en de 106 naar Pictou, waarvandaan de ferry naar Prince Edward Island zou gaan. Martin had op de tijdtabel gekeken en de boot ging 1.00 uur. Vlak voor we bij Pictou kwamen, ontdekte Martin dat de boot van Pictou zou vertrekken en bleek dat hij de verkeerde pagina had gekeken in de folder. Bij nadere bestudering bleek de ferry al om 11.15 uur te vertrekken, het was nu 11.06 en we moesten nog 12 kilometer. Met maximale vaart (100km) in dit geval zijn we doorgereden op de boot en konden we als laatste auto aansluiten in de rij. Gelukkig maar, want de volgende ging pas om 15.15. Het is hier nog geen hoogseizoen, dus veel is nog niet open, sluit eerder, of gaat minder. Op de meeste campings heeft het zwembad nog geen water en is maar een deel van de toiletten geopend. De vakanties beginnen hier officieel op de dag dat wij vertrekken.

De overtocht duurde 75 minuten, we mochten met een oude veerboot mee, niet de mooie nieuwe die op de folder stond, maar hij vaarde prima. De autodekken waren open en onze auto stond achteraan bij een gammel ijzeren hekje dat met een simpele sluiting werd dichtgedaan.

Men had ons verteld dat Prince Edward Island klein was. Het is een officiële provincie in Canada, pas sinds de jaren 90 met een brug verbonden met het vasteland en verder heel pittoresk. we merkten al snel dat het klein was, zo klein dat de wegenkaart er vrij weinig informatie over gaf en we voor we het wisten aan de andere kant van het eiland waren. 

Onderweg hebben we in de supermarkt broodjes gehaald en eten voor vanavond. In de auto hadden we nog koffie en chocolademelk, dus het was weer een lekkere lunch.

In Cavendish vonden we Green Gables, het huis waar het boek "Anne of Green Gables" zich afspeelt. Het huis is nar Amerikaanse stijl gerestoreerd en er was geen stofje te bekennen. Allemaal een beetje nep. Niet een huis waar iemand zou kunnen wonen. Maar wel leuk om de omgeving te zien waar de boeken van deze schrijfster zich afspelen. Martin vond het allemaal niet zo, maar uit liefde voor zijn vrouw is hij toch maar meegegaan en heeft ook foto's gemaakt. Een huis bekijken is nu op dit moment even wat anders dan normaal, want we kijken toch welke kleuren we in ons huis zouden willen hebben.

Vlak bij Cavendish vonden we ook onze camping, KOA Cavendish, van dezelfde keten als waar we de afgelopen nachten zaten, hier weten we dat ze goed internet hebben en goede voorzieningen.

De tent kan nu weer lekker drogen en we gaan zo weer een kampvuurtje maken, deels om warm te blijven, maar voornamelijk om de muggen op een afstand te houden. Want we worden er een beetje gek van.

Andere diertjes hier zijn weer eekhoorntjes, die zitten hier met z'n vijven de boel onveilig te maken, rennen onder auto's door en tenten in, verder maken ze een hoop kabaal, maar het is wel grappig.

Vrijdag 15 juni Foto's

Het was weer heel erg koud vannacht!! Emy lag met legging en nachtpon nog te bibberen, maar het was dan ook koud en vochtig, en we lagen een beetje scheef, waardoor Martin elke keer bijna naast het luchtbed lag. Gelukkig is het met zijn tweeën warm en gezellig in de aan elkaar geritste slaapzakken.

Martin wilde eigenlijk niet geloven dat het vandaag al vrijdag was, hij is helemaal ontspannen aan het vakantie vieren. Maar we moeten zo ondertussen toch weer eens aan richting westen gaan denken, want volgende week zaterdag gaat ons vliegtuig en we willen ons niet haasten. Vanaf morgen gaan we rustig aan richting Toronto.

Vandaag hebben we de Noordkaap op de agenda staan, samen met Norway en Alaska, dus een echte reis rond de wereld. We gaan de noord kant van Prince Edward Island verkennen, een rondrit van ongeveer 300 km, maar dan hebben we wel de helft van het eiland gezien.

Het weer was vandaag echt lekker, we begonnen met 14 graden, maar door de zon was het lekker om buiten te zitten met ons ontbijtje. De wind was gaan liggen en de wolken waren bijna allemaal weg. De wegen hier zijn allemaal tweebaans, dus geen echte snelwegen. De binnenwegen zijn soms geasfalteerd, soms is het gravel. Het eiland is een beetje heuvelachtig, dus er zijn vaak mooie uitzichten naar de zee, want je zit hier nooit ver van de zee. We hebben lekker pootje gebaddert aan de oostkust, aan de Atlantische oceaan, precies aan de andere kant van de oceaan, van waar wij wonen. Al zitten we hier ongeveer ter hoogte van Noord-Frankrijk, maar het klimaat hier is wel weer meer richting dat van ons, koude witte winters en gematigde zomers. Het seizoen is hier nog niet begonnen, de toeristenwinkels zijn allemaal net open, veel restaurants nog niet en op de weg en op de toeristenplekken is het lekker rustig.

Op de Noord Kaap (North Cape) was een mooie rode rotsenkust, zoals je hier overal op het eiland ziet. de grond is trouwens op het hele eiland rood en dat in combinatie met de blauwe lucht, de zee en de groene bossen en velden is prachtig. 

Overal zij aardappelvelden, Prince Edward Island is een grote leverancier van aardappelen voor friet en chips in heel Noord Amerika. We kwamen ook nog langs een paar verwerkingsfabrieken, hier komt heel veel stoom uit en er hangen allerlei grauwe wolken boven.

Vlak bij de Noord Kaap was ook het gehucht Norway, altijd leuk om er even te stoppen, waarom het zo heet dat weten we niet, er zullen wel een paar Noren wonen of gewoond hebben. Ook Alaska lag op onze route, dit was iets groter dan Norway, maar je moet niet te hard rijden, anders mis je het.

Tussen de middag, of liever gezegd later op de middag hebben we in Summerside lekker gegeten, we hadden nog Kreeft overwogen, maar het restaurant waar we waren had ze ook die dag niet. 
We besloten om wat te drinken met een hapje erbij, zodat we later kreeft konden eten die avond. Het hapje bleek iets groter dan verwacht, heerlijke nachos met kaas erover gesmolten en paprika, jalapenos en olijven. Daarnaast nog gefrituurde uienblaadjes. Dus hierna hadden we niet veel ruimte meer over voor een grote avondmaaltijd. Wel voor een ijsje van Cows, die hebben het beste ijs van Canada, dus dat konden we niet overslaan. Allebei maar 1 bolletje, dat was genoeg.

Rond vijf uur waren we weer bij de tent en hebben we even een middagslaapje gedaan. Hierna zijn we lekker bij de tent gaan zitten. Martin heeft weer vrachtwagenfoto's op forums gezet en Emy de foto's van vandaag. 

Rond acht uur zijn we nog even naar de winkel gegaan voor water en een nieuw gasflesje. Daarna hebben we bij Subs nog een broodje met, jawel hoor Kreeft gehaald, die hele kreeft doen we een andere keer wel. We denken dat we allebei nog niet eerder echt kreeft gegeten hebben, maar zo een broodje was lekker.

Daarna weer lekker rond het kampvuur bij de tent. Ook de meeste andere kampeerders maken een houtvuurtje, alleen onze nieuwe buren hebben een tent met gaas, nog groter dan de gewone tent waar ze in gaan zitten om geen last te hebben van de muggen. Misschien een idee voor een volgende vakantie, terwijl ik nu de muggen elke keer van mijn handen en wangen moet afslaan (de enige onbedekte delen van mijn lichaam) en ze verder gewoon door mijn broek heen prikken.

We hebben heerlijk genoten van het buiten zijn, vaak stoppen, even naar de kustlijn lopen en dan weer verder, we zijn nu ook allebei in onze nek verbrand. Dus we gaan lekker slapen vannacht en morgen weer terug naar het vaste land, we rijden morgen waarschijnlijk naar Grand Falls aan de grens met Quebec.

Zaterdag 16 juni Foto's

Vanmorgen zijn we op tijd opgestaan, de zon wilde eerst nog niet helemaal door de ochtend nevel heenkomen, maar toen we allebei gedoucht hadden, werd het al lekker warm.

Heerlijk in het zonnetje hebben we ontbeten en natuurlijk alle mede camping gasten bekeken. Dat gaat bijna automatisch als je zo lekker alles in het zicht hebt. De camping had vrij open plaatsen met overal picknick banken bij elke plek, dat is standaard hier. Aan de ene kant hadden de buren een uitgebreid ontbijt met gebakken eieren en spek, maar wel in pyjama, aan de andere kant twee meiden die ook een halve auto vol met eten bij zich leken te hebben. Wij ontbijten nu al een paar weken met brood, jam, pindakaas en chocoladepasta. Kaas en vlees is bijna niet houdbaar te houden in de auto en eten we dus alleen direct nadat we het kopen. 

Rond half negen reden we de camping af, aan de oceaankant van het eiland was de ochtendnevel al opgetrokken, maar hoe verder we aan de westkant kwamen, hoe meer bewolking er kwam en hoe lager hij hing. Toen we bij de Confederation Bridge aankwamen was het zicht ongeveer 60 meter. Erg jammer, want dit is de langste brug ter wereld, met 14 kilometer. Nu zagen we niet meer dan de (langzaam rijdende) auto voor ons. We mochten niet inhalen, dus het was een lange brug. Ook aan de andere kant was het zicht nog slecht, dus geen indrukwekkende foto's van deze ervaring.

Vandaag was een auto dag, we hebben ongeveer 500 km gereden, heel New Brunswick door. Met een stop in Fredericton voor boodschappen en een lunch bij A&W. Het weer was erg warm, in de middag bleef het kwik rond de 30 graden hangen. Ook in de auto werd het steeds warmer, dus we zijn bang dat er iets niet helemaal goed is met de airco. Morgen maar weer uitproberen.

We zouden in Grand Falls kamperen, maar nadat we twee keer het hele dorp hadden gezien en elke keer na twee borden, de borden naar een camping kwijt waren, besloten we maar door te rijden.

Uiteindelijk kwamen we 60 km verder bij Edmunston in een nationaal park terecht.  Blijkbaar een populaire plaats, vooral voor Franstalige Canadezen. Dit gebied is trouwens met meerderheid Franstalig, hoewel heel New Brunswick officieel tweetalig is. We zitten hier 30 km van de provincie Quebec, die wel officieel helemaal Franstalig is. Misschien dat we dan ons woordenboekje een keer nodig hebben. Weet iemand wat een tent in het Frans is?

Vanavond hebben we gebarbecued. Heerlijke stokjes en worstjes op een weggooigril, weer eens wat anders dan eenpansmaaltijden. Ook hier waren weer muggen, zodat zelfs Martin de spray met deet ter hand heeft genomen. 

Na een ritje door Edmunston voor Cola en een ijsje hebben we weer een mooi vuurtje gestookt bij de tent. Morgen rijden we naar de stad Quebec.

In zo'n park slapen is trouwens altijd wel leuk, de parkwachters reden hier rond om hout te verkopen, het toiletgebouw was vrij oud, maar het voldeed, er was zelfs een plek om af te wassen. We stonden hier op een beschutte plek, oftewel midden in het bos. De grond was helemaal droog en de eekhoortjes en vogeltjes vermakten zich met alle denneappels rond de tent.

Zondag 17 juni Foto's

Even snel een nieuwtje, we hebben een andere auto, een Chrysler Sebring, Kenteken BANT 139, geregistreerd in Ontario. Na een lekke band, moesten we de auto ruilen, meer verhaal volgt morgen wel.

Nou dat was me het dagje wel, we stonden op met een bewolkte lucht, maar verder niet zoveel aan de hand. Het was rond negenen dat we vertrokken, maar bij de overgang van New Brunswick naar Quebec ging de klok een uur terug dus was het plotseling kwart over acht.

Het ontbijt hebben we in Quebec bij een benzinestation genoten, omdat we op de camping gek werden van de muggen en andere beesten. De tent was wel mooi droog dus alles kon zo worden ingepakt.

Via een aantal bergen reden we een nieuw vlak landschap binnen, langs een fjord, we namen de toeristische route langs het fjord, maar de regen leek dat ook te doen. We hebben een uur of vier lang stromende regen gehad, van die regen waarbij je dus ook echt niet meer dan een klein stukje voor je op de weg ziet, en zelfs dat slecht.

Vlak bij Quebec hebben we weer onze dagelijkse zoektocht naar een camping gedaan. Deze keer bleken we aan de verkeerde kant van de interstate te zitten. Maar goed, dat was een klein stukje om. Op de camping, KOA Quebec west, kregen we een leuk plekje toegewezen en konden we met nu weer lekker droog weer de tent op zetten. Op de camping had het ook niet zoveel geregend als dat wij onderweg meegekregen hadden. 

Nadat de tent net stond, maakten we allebei een wandelingetje op weg naar het toiletgebouw, op weg terug naar de auto ontdekten we dat de achterband lek was. 
Emy belde de "Roadservice" van de verhuurmaatschappij en Tony, de vriendelijke jongen aan de telefoon vertelde dat we konden kiezen, of we legden zelf de reserveband erop, of iemand kon het komen doen voor ons. De reserveband was een thuiskomertje, maar volgens Tony konden we hier 4800 km mee rijden, zolang we maar niet meer dan 88 km per uur ermee deden. De auto omruilen, of een andere band erom was volgens hem geen optie. Martin dacht vlakbij een autoverhuur van National te hebben gezien, dus we maakte de afspraak met Tony dat wij zelf de band zouden verwisselen en bij de autoverhuur een praatje zouden maken. Tony kon de autoverhuur niet vinden, maar vond het prima. Hij zou zijn verhaal in de computer zetten, maar wilde niet zijn achternaam geven, dat deden ze niet.

Ondertussen was het een uur of twee, hadden we nog niet geluncht en was Martin een beetje boze beer geworden, dus het banden verwisselen, ondanks de keus dat hij het zelf wilde doen ging niet helemaal van een leien dakje. Emy schonk snel koffie in, gaf hem een Wagonwheel (Martin zijn favoriete koeken in dit land) en een boterham met pindakaas. Dat hielp iets....

Maar goed, wij dus op zoek met een fel gele velg op het thuiskomwiel, maar dat werd nog een aardig tochtje. De verhuurder die Martin had gezien, bleek een vrachtwagentje van National, en niet het hele bedrijf. Maar er was een vliegveld in de buurt, daar zijn we op de bonnefooi heen gereden. En ja hoor, hier zat ook een kantoortje van National/Alamo. De mevrouw bij de balie stond ons vriendelijk te woord en we kregen zonder het te vragen een nieuwe auto mee. Martin was helemaal blij, het was een echte Amerikaan, een Chrysler Sebring touring, 2.7 V6. Een mooie Sedan, met automaat en Cruisecontroll. De andere auto moest nog wel even leeg gemaakt worden en de boel overgeladen. Omdat we van een mini-MPV naar een Sedan gingen was de bagageruimte wel wat anders, maar in deze kofferbak kan ook een heleboel.

Wat een heerlijke auto, heel stil vergeleken met de Mazda 5 en ook een veel luxer gevoel. Er is maar 1 klein nadeel, als je de auto op slot doet met de afstandsbediening, dan gaat de toeter af. We hebben het geprobeerd uit te zetten, maar dat is tot nu toe niet gelukt, dus op de camping moeten we hem gewoon met de knopjes aan de binnenkant van de deur op slot doen en daarna de deur dicht gooien. Gelukkig hebben we roadservice afgesloten, dan kunnen we gratis hulp krijgen als we de sleutel in de auto laten liggen.

Nadat we klaar waren op het vliegveld zijn we eerst bij A&W een burger gaan eten, hierna was ook Martin wat beter aanspreekbaar. Hoewel de Chrysler ook al een boel had goedgemaakt.

Op de camping zijn we eerst even gaan internetten. Deze keer hadden ze geen goede WIFi verbinding, maar wel een snoertje met een netwerk in de winkel, dus zijn we daar even gaan zitten.

Na een anderhalf uur waren we wel klaar en hebben we ons omgekleed om Quebec stad in te gaan. Quebec is een grote stad met in het oude centrum Europese invloeden. Veel straatartiesten, restaurantjes, souvenir winkels etc. We hebben er lekker rondgewandeld. Eigenlijk zouden we er ook gaan eten, maar we zijn van die simpele zielen dat al die superluxe en franse restaurants ons niet zo aantrokken. Daarom zijn we na een mooie wandeling maar richting Camping gegaan, waar we een perfect chauffeursrestaurant vonden, met heerlijk eten en een erg goede service. We genoten van onze tartaar met bruine saus en groenten, Martin dronk nog een Stella Artois en we konden daarna zo terug naar de camping een kilometer verder.

We waren allebei ontzettend moe van het rijden in de regen en het organiseren van de auto en konden dus lekker gaan slapen. 

Maandag 18 juni Foto's

Ook vandaag waren we weer vroeg op, rond zeven uur gingen we al richting douchegebouw. Ook anderen op de camping waren al vroeg op, dus er renden al kinderen rond en de overburen waren hun vouwwagen helemaal aan het leeghalen. In het douchegebouw klonk de radio al luid, nou ja dat deed hij midden in de nacht ook, met een franse praatzender die net te hard stond.

De douches waren gelukkig prima, dus we stonden al snel weer schoon bij de tent. Rond acht uur reden we weer de camping af. We hadden geen brood en water meer, omdat we gisteren te druk met de auto's waren geweest om aan boodschappen te denken. Het werd Tim Hortons voor het ontbijt, Martin een broodje kalkoen met koffie en een donut en Emy een bagel met roomkaas en een chocolademelk. Tim Hortons is de meest populaire koffiewinkel in de USA en Canada. Ze hebben er verse koffie die niet uit een automaat komt, maar gewoon gezet en heerlijke chocolademelk. 6 verschillende soorten bagels en een ontelbaar aantal donuts in verschillende vormen en maten. Heerlijk voor een ontbijt.

We reden door richting Montreal. Eigenlijk vinden we allebei deze franstalige gebieden niet zo heel erg leuk, tweetalig zoals New Brunswick is OK, maar helemaal Frans is toch wat lastig, daarnaast was het landschap ook niet zo indrukwekkend, veel boerderijen en uitgestrekte akkers en weilanden. Deze franstalige gebieden hebben ook hele andere supermarkten best wel wennen. Maar goed, we hadden besloten dat aangezien we best dicht bij Montreal waren, we deze stad op doortocht zouden bezoeken en dan door rijden naar Ottawa in Ontario.

Montreal is zoals alle andere wereldsteden een wirwar van straten, alleen positief dat veel Noord-Amerikaanse steden zo'n raster patroon in de straten hebben, niet zoals in Nederland en Noorwegen allerlei krommestraatjes die niet in elkaar passen.
Als je verkeerd rijdt dan ga je een paar keer links of rechts en kom je weer op je laatste punt uit. Dat hadden we ook een paar keer nodig.
Montreal is erg bekend om zijn kathedraal, Notre Dame. Dus daar moesten we heen. Kathedralen hebben de gewoonte om midden in het oude gedeelte van eht centrum te staan, waar het parkeren lastig is en de straten vol met auto's. dat was hier ook het geval. Maar Martin is heel goed in rijden in dit soort situaties en samen vonden we redelijk snel een parkeerplaats in de oude haven. De kathedraal was erg indrukwekkend, maar niet zo verschillend van veel Europese Katholieke domkerken en basilieken. 

In de oude haven waar de auto geparkeerd stond hadden we uitziocht op een soort blokkendoos gebouw.

De stad weer uitkomen was net zo lastig als erin komen en we kwamen nog vast te zitten in een file. Onderweg hebben we nog ergens boodschapjes gedaan, maar ondertussen waren we de provincie Quebec al uit en Ontario weer ingereden.

Onderweg zagen we heel veel zwarte vogeltjes met een Oranje met witte vlek op de vleugel. we weten niet wat het is, maar als hij wegvliegt, lijkt het wel een grote vlinder. We zien langs de weg ook heel veel grote zwarte kraaien die wachten op het volgende dier dat wordt doodgereden. Langs de weg weer heel veel wasbeertjes en ook nog een groot hert, allemaal al doodgereden. De wasbeertjes zien er heel leuk uit, alleen zo jammer dat we ze nooit levend zien.

We vonden een camping net ten zuiden van Ottawa in Greely, Poplar woods campground. We kregen een mooi plekje op een grasveld. Verder kwamen er net na ons nog een vouwwagen en een ander echtpaar met een tent, er waren zo'n zestig ruime plaatsen, dus we hadden de ruimte. Ook nu hadden we weer onze eigen picknickbank en vuurplaats. Martin wil trouwens in de nieuwe tuin ook een vuurplaats, om lekker 's avonds een vuurtje in de tuin te kunnen stoken om bij te zitten.

Naast het toiletgebouw (erg oud, maar functioneel) ontdekten we twee groundhogs, een soort kleine bevers. Heel grappige beestjes die we op een afstand ook op de foto hebben kunnen krijgen.
We zien hier zoveel dieren, heleboel kennen we niet eens. Ook de vogels, er vliegen hier een soort roodborstjes rond die veel groter of veel kleiner zijn dan die wij kennen, bij Wim en Connie hebben we Kolibri's gezien en verder zien we regelmatig spreeuwen met allerlei andere kleuren dan we gewend zijn. Op deze camping zaten ook weer eekhoorns, je ziet hier vooral veel grijze. En van die chipmunks, kleine eekhoortjes. Oh ja, ook nog veel vlinders. Onderweg zien we vaak, wat we denken arenden, van die bruine met een witte kop, die biddend over de bossen en velden vliegen. Ook nog wel eens een buizerd en natuurlijk mussen, die je overal bijna wel hebt. Verder ook genoeg meeuwen, eenden, ganzen en zwaluwen.

Emy kwam nog in gesprek met de twee echtparen die in de vouwwagen zaten. De ene man kwam uit Yorkshire, had in Australië, Engeland en Canada gewoond, de ander was een Australiër. De man uit Yorkshire was nu met een Canadese vrouw getrouwd en ze lieten hun Australische vrienden Canada zien. Grappig om te horen hoe zij dachten over de verschillende landen. Ze dachten dat Australië ons ook wel zou trekken. Misschien moeten we daar ook maar eens naar toe op vakantie.

Nadat we lekker verse pasta hadden gegeten van ons brandertje zijn we Ottawa ingereden. Ottawa is de hoofdstad van Canada, dus die konden we niet overslaan. Het werd een langzame wandeling. Emy d'r knie werkte helemaal niet mee en we moesten vaak stoppen. We vertrouwen niet meer helemaal op de uitspraak van de dokter dat de slijmbeurs ontsteking in haar knie na de vakantie over zou zijn, nu wordt het namelijk steeds erger.

De parlementsgebouwen in Ottawa waren indrukwekkend, erg groot, met een nagemaakte Big Ben toren, die ook op dezelfde manier sloeg. Wat ons opviel in de stad was het grote aantal terrasjes met gesluierde vrouwen die een waterpijp aan het roken waren. er zaten ook wel gewoon westers geklede mensen, maar ook veel gesluierde vrouwen. Sowieso, zien we nu steeds meer gekleurde mensen, in de Atlantische provincies zie je ze bijna niet, net als in Noorwegen. In het Franse Quebec, zagen we er al meer, maar ook bijvoorbeeld veel Grieken. Hier in Ottawa waren ook de winkels afwisselender, veel Afrikaanse winkels met haar spullen en kruiden en Libanese snackbars. 

Het was best warm en benauwd in de stad, dus op weg naar de camping hebben we lekker een Pecan Mud Slide (=ijsje) gehaald bij de Dairy Queen. 
We zien hier heel veel Amerikaanse auto's, maar af en toe ook wel een Volvo of Saab, zoals nu een Saab terrein auto, waarschijnlijk een 97X. Die zie je bij ons eigenlijk helemaal niet. De meeste auto's zijn hier ook in Amerikaanse uitvoering, met lichten die niet schuin naar beneden gericht zijn, maar gewoon recht naar voren. Als de lichten op automatisch staan gaan alleen de voorlampen aan. De auto die we nu hebben, kan je niet met parkeerlicht rijden, dan gaan de lampen op groot licht. Martin heeft nu vast de mistlampen aanstaan en de oranje lampen die ze hier overdag op bijna alle auto's hebben.

Om 10 uur waren we weer op de camping, en zijn we lekker gaan slapen, dit is onze laatste nacht in de tent. Tijdens ons bezoek aan het toiletgebouw zagen we deze keer niet de groundhogs, maar vuurvliegjes, heel grappig om die vliegende lichtjes te zien.

Dinsdag 19 juni foto's

Om zeven uur gingen we ons douchen. Martin werd alleen al tijdens het douchen en scheren 4 maal op zijn rug gestoken door muggen. Bij onze tent zaten ze deze keer dus niet, maar wel in het oude vochtige toiletgebouwtje. 

Het was al weer lekker weer, dus de tent kon rustig ingepakt worden, omdat hij nu helemaal droog moet zijn hebben we de zon nog even zijn werk laten doen, ook op de onderkant van het grondzeil. De komende dagen hebben we een Cabin (eenvoudig 1-kamer hutje met airconditioning) in de buurt van Toronto (kOA Toronto west) . Hier kan de tent eventueel ook nog even uitdrogen, maar hij moet nu zo schoon en goed mogelijk in de zak. We moeten nu gaan plannen hoe we de tassen weer in gaan pakken, want we zitten weer met een auto vol spullen. De achterbank ziet eruit alsof er een informatiekantoor ontploft is met alle folders en in de achterbak vechten de schoenen om de beste plaats met de toilettassen. Alle vakjes in de auto zijn in gebruik voor kleine dingetjes, als de handcrème, muggenstift, na het bijten stuft, zakdoekjes, kauwgum, vieze snoepjes die eigenlijk weg moeten en ibuprofen.

Om negen uur reden we met een redelijk georganiseerde auto de camping af. De route ging over de 31 naar de 7 naar de 43, oftewel de landelijke weg naar Toronto. Best wel een afwisselende route. Langs boerderijen, dorpjes, een kanaal met sluizen en riviertjes met beverdammen. Heel erg landelijk. Weinig verkeer verder op de weg, natuurlijk altijd auto's die ons inhalen, want tja 80 km per uur is voor ons toch duidelijk iets anders dan voor de gemiddelde Canadees. 

Die beverdammen zijn best indrukwekkend, we hebben er nu al een heleboel gezien, kleintjes, maar ook grote. Te bedenken dat een groot gedeelte van het bouwwerk onder water ligt, hebben we dus nog maar kleine stukjes gezien.
Verder vandaag ook weer veel roofvogels, echt van die hele grote met van die vleugels waarbij het lijkt alsof er vingers aan de uiteinden zitten.

Bij Peterborough hebben we een stop gemaakt bij Wendy's, hier hadden we nog niet eerder gegeten. Martin heeft ook zijn hamburger hier goedgekeurd. De kaas liep over zijn vingers, dat was dus helemaal goed!

Hierna reden we de snelweg op naar Toronto. Het was erg vochtig en warm buiten en we zagen een mooie donkere lucht aankomen boven de stad. Op de radio hadden we een lokale zender om ook de situatie op de weg in de gaten te houden, want het was al rond drie uur en dan begint de spits. Op de radio hadden ze het ook al over regen en concequenties voor het verkeer. Nou dat merkten we, nog geen vijf minuten later begon het te hozen, van die dikke regen waar zelfs dubbele snelheid ruitenwissers niet veel meer mee doen. Het hele verkeer kwam vast te zitten en zelfs nadat de regen na een 20 minuten ophield duurde het nog drie uur voor we de stad uit waren.

We hadden een Cabin gereserveerd, dus haasten hoefden we ons niet, maar op een gegeven moment wordt je het langzaam rijdende verkeer toch wel een beetje zat. Dus vlak voor onze afrit hebben we nog even een winkel opgezocht, voor het avondeten, dan konden we dat tenminste zo gaan klaarmaken. 

Eindelijk kwamen we dan bij onze camping, ook hier had het geregend en geonweerd, maar het gras was alweer bijna droog, alleen de vuurput zat nog vol met water, maar ook dat was na een uur of twee weer droog.
De cabin had airco en een waaier aan het plafond, dus die hadden we zo lekker koel en niet meer zo vochtig. 

We aten heerlijke pasta met kip erdoor, met als toetje een fruitsalade. We zijn allebei niet zulke fruiteters, dus is het heerlijk als de ananas, meloen en aardbeien eetklaar in een bakje zitten en we alleen onze vorken er nog voor nodig hebben.

Hierna zijn we lekker een eindje gaan rijden in de buurt om wat foto's van vrachtwagens te maken en de buurt te verkennen. Uiteindelijk dachten we de korte weg naar huis te nemen, om de snelweg heen, maar ja het werd al donkerder, en uiteindelijk waren we er niet zoveel mee opgeschoten. Maar goed, zo leer je de buurt ook kennen. Canadezen zijn niet zo goed met bordjes zetten, wel op de snelweg, maar daar buiten is het heel makkelijk om de weg kwijt te raken, zelfs al hebben ze alleen maar rechte wegen. Je weet gewoon niet eens op welke weg je rijdt. Maar goed thuiskomen doen we altijd, al duurt het wat langer.

Woensdag 20 juni Foto's

Vannacht hadden we allebei heel slecht geslapen, het bed was veel te hard, vooral in vergelijking met het zachte luchtbed van de afgelopen weken. Maar na een toiletbezoek om 6 uur kwam Emy op het idee om het luchtbed dan maar op dit bed te leggen, dat gaf Martin in ieder geval rust, hij had in gedachten al een duur hotel geboekt, maar nu sliep hij nog meer dan 3 uur prinsheerlijk. (inderdaad als de prins op de erwt, zo hoog).

Na het ontbijt is Martin weer even gaan slapen, terwijl Emy het zwembad in dook, nou ja niet dook, want het is maar 1,37m diep. Internet was er nog steeds niet op de camping, want de zender was waarschijnlijk gisteren door het onweer geraakt.

Om een uur of elf waren we allebei gewassen en in de kleren en zijn we op weg gegaan. Nog niet de hoek om, stootten we op een grote (naar we denken) buizerd die midden op de weg een beestje aan het slachten was. Hij vond het niet leuk om door ons gestoord te worden en vloog snel weg om niet meer terug te komen. Dus ook geen foto's.

We gingen naar Kitchener-Waterloo, dit is een omgeving hier niet ver vandaan, waar nog altijd Oude orde Mennonieten wonen en leven. In het plaatsje Kitchener zijn we eerst naar de informatie geweest, daarna hebben we bij een echte Poolse hotdogverkoper een soort braadworst op een broodje gekocht. Het was zo'n originele verkoper die nog echt praatjes met zijn klanten maakt, dus heel gezellig.

In Kitchener zelf zagen we veel verschillende mensen, hippies, maar ook van die black-metal tiepjes en nette kantoordames. Het was er ook best warm, dus we zijn snel weer verder gegaan. 

In de foldertjes lazen we dat er een Mennonieteninformatie was in het dorpje St Jacob. Dus hier zijn we heen gereden. Overal stonden borden dat je moest uitkijken voor koetsjes op de weg, en inderdaad zagen we er een aantal van.

In het informatiecentrum hadden ze een tentoonstelling ingericht met een film en veel geschiedenis en foto's van nu. De mennonieten in Ontario zijn via de USA vanuit Nederland (anabaptisten), Duitsland en Zwitserland gevlucht en hoorden al bij de vroege settelaars. De Amish kwamen pas een hele tijd later vanuit voornamelijk Duitsland. Toch is de voertaal bij de oude orde Mennonieten net als bij de Amish, oud-duits. De meest orthodoxe rijden nog in wagentjes en gebruiken geen stroom, dan is er een groep die wel een tractor heeft en stroom in stal en huis, maar alleen zwarteauto's rijdt en dan de modernere die donkere auto's rijden, maar nog wel de ouderwets aandoende kleding en hoefkapjes draagt. De moderne orde mennonieten hebben verschillende graden van het wel of niet accepteren van moderne middelen in hun leven. Voor alle staat centraal dat ze niet in het leger willen, tegen wapens zijn en als volwassenen dopen. Ze betalen gewoon belasting, maar proberen het deel dat voor defensie zou zijn, naar een ander doel te sluizen. 
In St Jacob werken er mennonieten van de oude orde gewoon in de winkels en fabrieken, hoewel de meeste vrouwen nog het huishouden doen en de mannen de boerderij. Er wordt veel houtwerk en quilten verkocht in deze omgeving die voornamelijk door de mennonieten gemaakt zijn. Best wel interessant allemaal.

Op weg naar huis wilden we nog even boodschappen doen. Het werd een weggooibarbeque, met lekker vlees en aardappelsalade voor het avondeten met fruitsalade na. Onderweg aten we alvast even wat chippies, want we waren allebei wat flauw.

Vlak voor we bij de camping kwamen zagen we nog een adelaar vliegen, witte kop en een grote vleugelwijdte. Best imposant al die roofvogels.

Emy ging nog even zwemmen, terwijl Martin even ging internetten voor het eten.
Ondertussen was het dan ook acht uur voor we gingen eten  en nog veel later voor we klaar waren. 
Nu zitten we lekker buiten bij ons eigen vuurtje in de ondergaande zon. 

Donderdag 21 juni foto's

Wat gaat de tijd snel hier, het is alweer donderdag. Martin wilde perse vandaag de koffers proefpakken. Eigenlijk wel een goed idee, want dan weten we waar we op voorbereid moeten zijn. Het was nog een heel gedoe om alles ingepakt te krijgen. Gelukkig is Emy goed in inpakken en hoewel het soms chaotisch mag lijken is alles dan ook nog terug te vinden. Martin is hier iets minder sterk in, Hij is nu dus de hele dag al dingen kwijt die gewoon "ergens" in zijn tas zitten. We denken het allemaal mee te kunnen krijgen in 4 keer bijna of precies 23 kilo. Op het vliegveld zal blijken hoe goed onze geleende weegschaal is. Op de camping laten we het brandertje, de stoelen en het luchtbed achter, de rest kan mee naar huis. Thuis hebben we een goede benzine brander en de gasflesjes die ze hier hebben, hebben ze weer niet bij ons. Hetzelfde met het luchtbed en de stoeltjes. Ons eigen luchtbed thuis hoeft niet elke avond opnieuw bij gepompt te worden, die van hier wel.

De cabin was erg leeg nadat we alles ingepakt hadden. Alles wat we daarna vonden gaat of niet mee of in de handbagage. Onze kleding tassen zitten echt tot de max vol, de andere twee kunnen nog een kilo of zo erbij, maar dan is het echt gedaan met de ruimte.

Rond elf uur zijn we vertrokken voor onze dagtocht van vandaag. We gingen over de 401 via 25 langs een aantal dorpjes aan de rand van het lake Niagara naar de QEW (Queen Elisabeth Way). Martin wil Emy niet meer laten rijden, hij is gek op het geluid van de V6 motor en doet er ook alles aan om dat regelmatig goed te horen. Piepende banden bij het wegrijden is iets dat best vaak voorkomt op dit moment. Gelukkig kan hij zich hier met een huurauto uitleven, voordat hij zich thuis weer moet gedragen!  Voor Emy heeft het ook voordelen als Martin rijdt, want dan kan ze ongestoord haar slaapjes houden op de passagiersstoel, voor Martin niet zo gezellig, maar ach, die heeft het druk met zijn auto.

We hadden op een gegeven moment een route door allerlei bejaarde dorpen, zelfs met borden kijk uit voor overstekende senioren. Het waren er ook een heleboel en ze liepen erg langzaam. We gingen Koffie halen en in de koffiezaak voelden we ons echt een beetje buitenstaanders, we hadden geen stok of rollator en geen grijs haar. Dus we hebben de koffie en lekkers maar meegenomen naar de auto, alwaar we uitzicht hadden op de busjes die af en aan reden bij een ouderenflat.

Daarna ging de rit langs een mooi stuk van het meer van Niagara. We zagen er ook een RVzaak, zo heten de campers hier en wilden toch wel eens kijken. Ze hebben daar echt grote campers, van die hele bussen, die echt als camper gebouwd zijn, dus niet eerst als bus en later door een hobby-er omgebouwd, nee echt zo al gemaakt. Ook hebben ze hier niet alleen vouwwagens waar je het deksel als dak hebt en de bedden uitschuift, ook veel caravans hebben uitschuifbedden. We werden volgens mij niet gezien als serieuze klanten, alhoewel de auto ons wel een extraatje gaf, waren onze korte broeken het toch niet echt. Maar goed we hebben weer lol gehad.

Niagara on the lake is een historisch stadje met heel veel wijnmakerijen, overal wijngaarden en ook wel wat ander fruit. Het was leuk om alles nu met mooi weer te zien in plaats van met de regen van het begin van onze vakantie. 

Niagara Falls zelf was ook leuker met mooi weer, maar we misten allebei de wow-factor nog steeds, wel gelachen om alle winkeltjes in het centrum, waar amusement aangeboden wordt, een doolhof, veel spookhuizen, nog wat wassenmusea, film in 3d en 4d en heel veel eten en souvenirs. We vermaakten ons ontzettend met alleen rondkijken.

De watervallen waren ook mooi in de zon, maar dat vonden duizenden andere toeristen ook. Dus we hebben een ijsje gegeten en zijn lekker terug gelopen om bij Applebee's te gaan eten, Martin had hier hele goede herinneringen aan, van toen hij 8 jaar geleden in de USA was. Hier was hij met Peter een paar keer geweest. Ook nu was het eten weer heel erg lekker en de bediening goed.

Daarna zijn we rustig naar de auto terug gelopen, want Emy kon niet zo hard meer en naar de camping teruggegaan. Hier hebben we lekker bij een vuurtje buiten gezeten tot een uur of tien. 

Vrijdag 22 juni 

Vanmorgen waren we heerlijk op tijd wakker, met ons ontbijtje voor de cabin in de zon gezeten en lekker rustig aan gedaan. Maar we hadden weer grote plannen voor vandaag, dus moesten we wel op tijd weg. We reden met de auto naar een winkelcentrum aan de rand van Toronto waar we gratis konden parkeren. (Officieel alleen bij bezoek aan winkelcentrum, maar ach dan kopen we op de terugweg toch iets.) Hier kochten we een dagkaart voor het openbaar vervoer, dat is even duur als een retourtje en namen we de subway naar het centrum. Natuurlijk hadden we alle Toronto foldertjes in de cabin laten liggen, dus we hadden geen idee waar we eruit moesten. Martin had nog iets onthouden van Union, dus daar zijn we er maar uitgegaan en dat was precies goed. Martin heeft deze vakantie heel goed blijk gegeven van zijn navigatiekunsten. Emy is namelijk bezig met een doel zoeken en onthoud dus niet de weg die we zijn gereden, Martin altijd wel. Hij is ook heel goed in het lezen van kaart en rijden en alles onthouden tegelijkertijd. Dit terwijl Emy de kaart nog eens omdraait om de route echt terug te kunnen vinden en te ontdekken of het nou links of rechts was. Maar goed, we hebben verschillende talenten, de een kan de wegen vinden, terwijl de ander goed de auto kan inpakken en dingen terugvinden. Dus we vullen elkaar goed aan.

We waren op weg naar de CN-tower, werelds hoogste bouwwerk, hoogste uitzichtpunt en grootste toeristenattractie in Toronto. De entree was erg hoog, meer dan 30 cad per persoon, maar ja zo'n unieke plaats kom je niet vaak tegen.

Met de lift gingen we naar 346 m hoogte, het was een glazen lift, met prachtig uitzicht. Het ging ook heel snel, binnen een minuut waren we al boven. Het uitzicht was goed op deze heldere zonnige dag. Emy ging nog even door naar een observatiedek op 447 m hoogte, maar Martin vond het andere niveau al genoeg.
Omdat Emy tien minuten moest wachten op de lift weer terug naar het niveau van Martin was hij wel wat ongeduldig geworden, dat tezamen met het feit dat hij het toch niet zo leuk vond hoog in de lucht, maakte dat we hierna snel samen weer naar grondniveau zijn gedaald. Maar eerst moesten we nog een bezoek brengen aan de glazen vloer, waar je op glas staat, met dus uitzicht tussen je tenen door, ook Martin heeft op gestaan. Daarna hebben we onderin de toren nog even naar een film gekeken over hoe de toren gemaakt was.
Martin kreeg al snel weer de normale temperatuur terug in zijn handen en voeten en na een kop koffie was hij ook weer goed aanspreekbaar.

Toronto is echt een wereldstad, heel groot, met een groot financieel centrum met heel veel hoge gebouwen, we hadden geen zin in musea, dus we zijn lekker gaan genieten van een lunch in een sportsbar, waar op 8 schermen allerlei verschillende sportkanalen uitgezonden worden. Praten hoeft er niet, er is genoeg om naar te kijken.

Na een verdwaaltoer in de stad om de subway te zoeken, zijn we uiteindelijk een stuk met een tram gegaan om weer in de buurt van een ondergrondse te komen, hierna weer de 30 minuten naar het winkelcentrum. Hier hebben we inderdaad nog even gewinkeld om daarna de auto weer te pakken.

Martin had heel veel zin om nog een keer te grillen, dus we hebben weer een weggooi barbecue gekocht en lekker vlees. 
Bij de cabin hebben we heerlijk gegeten en genoten van deze laatste avond van onze vakantie. Vreemd hoor om morgen weer te vertrekken. Met zo'n ver land weet je nooit of je er weer een keertje komt. We zouden over een paar jaar wel met een camper willen rondtrekken, maar dan meer de kant van de rockies op, of dat de Canadeze of de Amerikaanse kant zal zijn, weten we nog niet. Misschien vinden we wel veel verder of juist nabijere bestemmingen. Volgend jaar willen we weer graag in eigen land op vakantie, dan naar Noord Noorwegen.

We hebben geprobeerd onze vlucht in te checken, maar de KLM site wil ons niet inchecken op deze vlucht. Na een telefoontje met de KLM is gebleken dat in 1 systeem de vlucht gewoon staat, maar in de andere helemaal niet. De zustermaatschappij, NWA hier in Canada, wil ons niet telefonisch inchecken, maar heeft wel de vlucht bevestigd voor ons. Dus we vertrekken morgen maar op tijd naar het vliegveld. De vlucht gaat pas om 18.05 en dezelfde avond, maar dan iets later gaat er nog eentje richting Amsterdam, dus thuiskomen doen we zeker, alleen plaatsje uitzoeken, dat wordt wat moeilijker. Dat kan morgen pas bij de balie.

Zaterdag 23 juni/ Zondag 24 juni

Pff we zijn weer thuis, het was me het reisje wel, altijd vervelend om naar huis te gaan.

Zaterdagochtend waren we op tijd opgestaan, tja weggaan is altijd spannend en neemt werk met zich mee. De hele cabin en auto werden binnenstebuiten gekeerd en troep werd weggegooid, de dingen die we niet mee konden en wilden nemen gingen naar de campingwinkel waar een ton voor het Leger Des Heils klaar stond, een prima initiatief. Het schijnt dat meer mensen hier de laatste dag voor het vertrek verblijven. 
Daarna moesten de tassen weer ingepakt worden, allemaal op of net onder het maximale gewicht, dus dat moet goed gaan op het vliegveld. 

We deden nog een ritje langs de winkels, maar Martin voelde toch een grote aantrekkingskracht tot het vliegveld, vooral om dat we nog steeds niet op internet konden inchecken.

We waren om 11 uur al op het vliegveld, 7 uur voor onze vlucht zou vertrekken, je zou kunnen zeggen dat we ruim op tijd waren. Bij de zelf-incheck-zuil konden we nu wel inchecken, alleen de bagage moest wachten tot na 13 uur. 
Inchecken van de bagage hebben we meteen om 13 uur gedaan, alle koffers werden goedgekeurd! Dat was een opluchting. Hierna zijn we maar naar de vertrek hal gegaan. Martin probeerde of hij op het internet kon komen, maar het was zelfs niet mogelijk om betaald internet te krijgen daar.
Emy is toen maar dit weblog naar het Noors gaan vertalen, nog niet af, maar wel een stuk op gang.

Rond 17 uur begon het boarden van het vliegtuig, het was een grote boeing 747, zo eentje met twee verdiepingen. We hadden een plekje voor de vleugel van het vliegtuig, met z'n tweetjes naast elkaar en aan de ene kant een muurtje en de andere kant een pad.

Ook deze reis werden we weer goed verzien van versnaperingen. We hadden deze keer geen eigen schermpjes, maar mochten op de verschillende tv schermen genieten van een film die we allebei op de heen weg al hadden gezien en herhalingen van Cheers. Niet zo heel veel bijzonders dus. Emy las haar tweede boek uit tijdens de vlucht en allebei probeerden we te slapen, maar dat lukte niet zo goed. We hebben allebei een beetje gedut, maar verder maar gehangen. Om 7 uur kwamen we weer aan op Schiphol. 

Op Schiphol bleek dat ons vliegtuig vertraging had, de KLM had namelijk een datastoring, misschien dat wij daarom ook niet konden inchecken?

Uiteindelijk ging ons vliegtuig rond half elf, en we kwamen rond 12 uur aan in Oslo. Maar ja, dan ben je ook nog niet thuis. We waren allebei best moe, dus onderweg hebben we het rijden en slapen afgewisseld met elkaar. 

Uiteindelijk stonden we om 19 uur weer bij ons thuis op de stoep, moe, maar met een goede vakantie achter ons, klaar om weer met het gewone leven te beginnen.

©Benjamins